ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Οι «κακοί» ξένοι


Μας εγκατέλειψαν λοιπόν οι φίλοι και οι σύμμαχοί μας. Σε μια άσχημη για την Ελλάδα στιγμή οι ξένοι βρέθηκαν απέναντι, αντί να είναι στο πλευρό μας. Οι Γερμανοί μάλιστα τόλμησαν να ασκήσουν κριτική για κάποια ιερά θέσφατα της δημόσιας ζωής μας. Όπως είναι οι πρόωρες συντάξεις σε υγιέστατες γυναίκες και σε κόρες κρατικών λειτουργών. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να στρέφονται εναντίον μας εκείνοι ακριβώς που σε τέτοιες ώρες όφειλαν να μας στηρίξουν και να μας απελευθερώσουν απo τα αρπακτικά νύχια των διεθνών κερδοσκόπων;

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η κεντρική καινούργια αφήγηση που διακινείται από πολιτικά στελέχη διαφορετικών χώρων, σχολιαστές και ΜΜΕ προς τα αυτιά ενός ουσιαστικά αποσβολωμένου λαικού ακροατηρίου. Και κινδυνεύει να γαλουχήσει ψυχώσεις και αρνητικά αντανακλαστικά που θα πληρώσουμε και πάλι ακριβά στο μέλλον. Μόνιμα για το κάθε τι δυσάρεστο αναζητούμε αποδιοπομπαίους τράγους. Που θα μας καθησυχάσουν ψυχικά και θα από-ενοχοποιήσουν κάθε ίχνος ενδεχόμενης ευθύνης που κάποιοι πιθανότατα θα μπορούσαν ενδόμυχα να αναπτύξουν.

Υπάρχουν κατ αρχήν ζητήματα θεσμικής φύσης που επιμένουμε να αγνοούμε. Η συνθήκη του Μάαστριχτ απαγορεύει ρητά την οικονομική στήριξη μέλους της ευρωζώνης που αδυνατεί να ανταποκριθεί στα κριτήρια του ελλείμματος. Κι από την άλλη η βασική ανησυχία της Γερμανίας και άλλων χωρών είναι η σταθερότητα του νομίσματος. Κάτι εξ άλλου που έχει διατυπωθεί και σε απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας. Κινήσεις λοιπόν χρηματοδότησης που βρίσκονται έξω από τις προυποθέσεις δημιουργίας της ευρωζώνης αποτελούν για τους Γερμανούς παράνομες κινήσεις, ικανές να οδηγήσουν την χώρα, την Γερμανία δηλ., εκτός ζώνης του ευρώ!!

Μέσα στο πλαίσιο αυτό οφείλει κάποιος να εκτιμήσει και τις δικές μας πολιτικές που προκάλεσαν το πρόβλημα. Υπερδανεισμός για κατανάλωση, «αναδιανομή»(!) εισοδήματος με δανεικά, το δημόσιο μηχανισμός απορρόφησης της ανεργίας και, μέσω διαφθοράς, «σκοτεινής» διόγκωσης των εισοδημάτων. Επίπλαστη ευημερία με χρήματα που δεν υπήρχαν και με τις ενισχύσεις της ευρωπαικής ένωσης – που σήμερα βέβαια – μετά τις αποκαλύψεις – ενοχλεί τους σκληρά εργαζόμενους λαούς της.

Μετά την αναθεώρηση του ελλείμματος προς τα πάνω, γίναμε η χώρα με το μεγαλύτερο έλλειμμα και την μικρότερη αξιοπιστία στην ΕΕ, μειώνοντας την δυνατότητα εξυπηρέτηση του χρέους. Η έλλειψη μέτρων για αρκετούς μήνες έκανε τα πράγματα χειρότερα. Όσοι επενδυτές είχαν ελληνικά ομόλογα έτρεξαν να αγοράσουν ασφάλεια. Η ασφάλεια ακρίβυνε, ακολουθώντας τα spreads των ομολόγων. Κάποια hedge funds στοιχημάτισαν υπέρ της χρεοκοπίας ενώ κάποια άλλα κατά. Μετά τα μέτρα και κάποιες λεκτικές εγγυήσεις, η πιθανότητα χρεοκοπίας μειώθηκε. Κάποια hedge funds βγάλανε λεφτά, κάποια άλλα έχασαν.

Είναι φανερό πως μοναχά κοιτώντας στον καθρέφτη θα αντικρίσουμε τον πραγματικό υπεύθυνο των σημερινών μας αδιεξόδων. Κάποιοι όμως που στον καθρέφτη βλέπουν μόνιμα τον Μεγαλέξανδρο δύσκολα θα ομολογήσουν την αλήθεια. Ανακουφίζονται ανακαλύπτοντας υπεύθυνους κάπου αλλού. Τους Αμερικάνους, τους Γερμανούς, τους Εβραίους, τους κερδοσκόπους, την παγκοσμιοποίηση και, βέβαια, τους μεταρρυθμιστές και τους …νεοφιλελεύθερους. Δεν βλέπουν ποτέ την δική μας τσαπατσουλιά, απληστία, πονηριά και, πολλές φορές, ανικανότητα. Δυστυχώς, τώρα πιά άρχισαν να τα βλέπουν όλοι οι άλλοι.

Ανδρέας Ανδριανόπουλος

«Ευχαριστούμε Ελλάδα» λένε Γερμανοί, Ευρωπαίοι & ΔΝΤ για την κρίση

Ήταν Σεπτέμβριος του 2003 όταν ο, τότε, υπουργός οικονομίας των ΗΠΑ, Τζον Σνόου απέκρουε τις διαμαρτυρίες για τις επιπτώσεις της χρηματιστηριακής ‘υποτίμησης’ του δολαρίου, ιδιαίτερα σε οικονομίες που έχουν ως ακρογωνιαίο λίθο τους τις εξαγωγές, υποστηρίζοντας τη λήψη ‘δραστικών μέτρων με στόχο την ανάπτυξη μέσω της τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης’. Έτσι, προκειμένου οι καταναλωτές εντός των ΗΠΑ (αλλά εκτός αυτών) να στραφούν προς την αγορά αμερικανικών προϊόντων, το δολάριο αφέθηκε να πέσει κατά 30% (2002 –2010), οδηγώντας στην ταυτόγχρονη υποτίμηση του συνδεδεμένου σε αυτό κινεζικού γουάν και στην ‘ανατίμηση’ του ευρώ κατά 50%, κάνοντας την Ευρώπη πανάκριβη.

Ακολουθώντας τη συμβουλή Σνόου οι αξιωματούχοι της Γερμανίας, προκάλεσαν μία τεχνητή τόνωση της εσωτερικής ζήτησης για γερμανικά προϊόντα, εις βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, διατηρώντας τις τιμές τους χαμηλές με το να παγώσουν, μεταξύ άλλων, τις αυξήσεις των μισθών από το 2000 και μετά. Το κέρδος ήταν διπλό, καθώς τόσο οι Γερμανοί όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι προτίμησαν τα γερμανικά προϊόντα, απογειώνοντας το εμπορικό πλεόνασμα της χώρας αλλά και κάνοντας τη από το 2003 και μετά νο1 σε εξαγωγές στον κόσμο, θέση που έχασε από την Κίνα μόλις το 2009, όταν, κόντρα στις προβλέψεις πολλών οικονομολόγων, η γερμανική οικονομία μπήκε σε ύφεση, με τις εξαγωγές της να μειώνονται δραματικά, την ανεργία να εκτοξεύεται, το δανεισμό της να αυξάνεται κατακόρυφα και το εμπορικό της πλεόνασμα να συρρικνώνεται παράλληλα με το ΑΕΠ της.

Αυτή, περίπου, ήταν η κατάσταση μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2009, όταν, ξέσπασε η ‘Ελληνική κρίση’ καθώς η Ελλάδα δέχτηκε μία οργανωμένη χρηματοπιστωτική επίθεση, με το ΧΑ να καταρρέει από τον Οκτώβριο και μετά, χάνοντας περισσότερο από το 30% της κεφαλαιοποίησης του, τις τιμές των CDS και των spreads με τα γερμανικά ομόλογα να τετραπλασιάζονται μέσα σε 4 μήνες, τα επιτόκια των 2τών ομολόγων να επταπλασιάζονται και των ομολόγων 3ών μηνών να δεκαπλασιάζονται.

Το χρηματοπιστωτικό σοκ για την Ελλάδα ήταν το μεγαλύτερο στη μεταπολεμική περίοδο, μια που η αύξηση του κόστους δανεισμού ήταν εκρηκτική, η ταχύτητα που αυτή συνέβη ήταν πρωτοφανής και η χρονική στιγμή ήταν χείριστη, καθώς τόσο η διεθνής όσο και η ελληνική οικονομία βρίσκονται σε ύφεση.

Με την ‘πιθανότητα πτώχευσης’ της Ελλάδας να υπολογίζεται, με βάση τα CDS, στο 24,50% όταν η αντίστοιχη για το Ιράκ τοποθετούνταν στο 28%, η χώρα προβλήθηκε ως η 8η πιθανότερη προς πτώχευση στον κόσμο, πυροδοτώντας σενάρια περί πραγματικής της πτώχευσης, προσφυγής στο ΔΝΤ και μόλυνσης άλλων αδύναμων κρατών της ευρωζώνης.

Η πρώτη και σημαντικότερη συνέπεια ήταν η κατάρρευση του ευρώ κατά 12% σε 3,5 μήνες, δίνοντας το φιλί της ζωής στη Γερμανική οικονομία, με τις νέες παραγγελίες για τα βιομηχανικά της προϊόντα να αυξάνονται δραματικά, προκαλώντας τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας στη χώρα από τον Ιούνιο του 2007.

Ο δείκτης PMI άρχισε να αυξάνεται από το Νοέμβριο, ενώ ο συνδυασμός της αύξησης της ζήτησης σε καίριους εξαγωγικούς τομείς της Γερμανίας και της ανταγωνιστικής ισοτιμίας ευρώ / δολαρίου έφεραν ανάπτυξη στη χώρα σε ρυθμούς που έχουν καταγραφεί μόνο άλλη μία φορά στα τελευταία 10 χρόνια.

Ακόμη, η αύξηση του συστημικού ρίσκου, εξαιτίας της ελληνικής κρίσης, αύξησε τη ζήτηση για γερμανικά ομόλογα οδηγώντας σε μείωση του επιτοκίου τους, βοηθώντας τη Γερμανία να δανείζεται χαμηλότερα από ποτέ. Έτσι, την ώρα που το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της Ελλάδας βρίσκεται στο 6,41%, κάνοντας τον ελληνικό δανεισμό τον ακριβότερο στον κόσμο, μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών, το αντίστοιχο γερμανικό βρίσκεται στο 3,07%, που είναι το χαμηλότερο μετά από αυτό της Ιαπωνίας και της Ελβετίας.

Επιπλέον, η σύνδεση της ελληνικής κρίσης με την Goldman Sacks, μείωσε τις πιθανότητες του Ιταλού υποψήφιου για τη θέση του Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εξαιτίας των στενών σχέσεων του με την Goldman και έδωσε την σκυτάλη στο σημερινό πρόεδρο της Budensbank, αυξάνοντας τις πιθανότητες οι Γερμανοί να αποκτήσουν έναν δικό τους στο τιμόνι της ΕΚΤ, το 2011.

Η ελληνική κρίση δεν αποδεικνύεται σωτήρια μόνο για τη Γερμανία αλλά και τη Γαλλία και για ολόκληρη την ευρωζώνη, με τα οικονομικά στοιχεία γι’ αυτήν να βελτιώνονται για 1η φορά από την αρχή της ύφεσης και όπως παραδέχτηκε η ίδια η υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, Christine Lagarde, χάρη στην Ελλάδα η Ευρώπη έγινε πιο ανταγωνιστική, χωρίς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να χρειαστεί να ζητήσουν από την ΕΚΤ να παρέμβει. Επιπροσθέτως, η Ελλάδα διασύρθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα και για τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου με υψηλό χρέος, ανοίγοντας το δρόμο για τη λήψη πολύ σκληρών μέτρων και αλλού, ώστε να εξασφαλιστούν απόλυτα τα συμφέροντα του έξυπνου χρήματος.

Έτσι, όσο η Ελλάδα βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο ζητώντας, χωρίς αποτέλεσμα, αλληλεγγύη και στήριξη από τους ευρωπαίους εταίρους της, αυτοί έβγαιναν κερδισμένοι από την κρίση της και δεν είναι καθόλου τυχαίο πρωτοσέλιδο μεγάλης γαλλικής εφημερίδας με τη σχετική συνέντευξη της Γαλλίδας υπουργού οικονομικών και τίτλο, ‘Ευχαριστούμε Ελλάδα’.

Τέλος, όσον αφορά στη συμφωνία για παροχή ‘διπλής βοήθειας’ που επετεύχθη την Πέμπτη, αυτή εξυπηρετεί, πρωτίστως, τα συμφέροντα της Γερμανίας και των τραπεζιτών του ΔΝΤ και δευτερευόντως τη Γαλλία και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης αλλά σε καμία περίπτωση αυτά της Ελλάδας, η οποία μπαίνει σε μία νέα φάση οικονομικής υποδούλωσης.

Πάνος Παναγιώτου

ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑ Α.Ε.

Οι ιδιαιτερότητες της γερμανικής οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια», η ιστορία της, η φιλοσοφία που την διέπει, η χρηματοδότηση, οι στόχοι, οι μέθοδοι λειτουργίας, τα συμπεράσματα και η απειλή μιας «τευτονικής ευρωένωσης»

“Η Διεθνής Διαφάνεια (Transparency International) είναι μία οργάνωση, η οποία ιδρύθηκε από τους παγκοσμίως μεγαλύτερους διεφθαρμένους - δηλαδή, από όλες τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις του κόσμου, οι οποίες είναι «βυθισμένες» σ’ αυτήν (στο «βούρκο» της). Πρόκειται ακριβώς για το ίδιο, σαν να αναθέτει κανείς σε μία αλεπού την εποπτεία της διαφύλαξης ενός «ορνιθοτροφείου», παρακαλώντας την ταυτόχρονα να απολυμαίνει το χώρο μεθοδικά - θανατώνοντας τα ποντίκια (μυοκτονία), τα οποία τρέφονται με το, απαραίτητο για τις όρνιθες, καλαμπόκι.”

Η παραπάνω περιγραφή της «Διεθνούς Διαφάνειας» προέρχεται από τη γαλλίδα δημοσιογράφο Christian de Brie, η οποία ερεύνησε την οργάνωση το 2003, για την εκπομπή της με τον τίτλο: «Λευκά κουστούμια – Μαύρα ταμεία». Τόσο η παραπάνω αρνητική κριτική, όσο και πολλές άλλες που ακολούθησαν, βασίζεται κυρίως στο γεγονός ότι, ο «σύνδεσμος» χρηματοδοτείται «πλειοψηφικά» από τις μεγάλες βιομηχανίες, καθώς επίσης από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Σύμφωνα με έρευνα του γερμανικού Spiegel (τίτλος του περιοδικού: Διεθνής Διαφάνεια - «Φύλλο Συκής» της μεγάλης βιομηχανίας), όλο και περισσότερες γερμανικές εταιρείες ανακαλύπτουν τα πλεονεκτήματα της συμμετοχής τους στην οργάνωση εναντίον της διαφθοράς. Κατά σύμπτωση δε, η εγγραφή τους ως μέλος, συμπίπτει πολύ συχνά με κάποια εισαγγελική έρευνα εναντίον τους, με την κατηγορία της διαφθοράς.

Δηλαδή, τόσο η εγγραφή τους ως μέλος, όσο και οι «δωρεές» τους, στις οποίες στηρίζεται η χρηματοδότηση της αμιγώς γερμανικής, μη κυβερνητικής οργάνωσης για την καταπολέμηση της διαφθοράς παγκοσμίως, συμβαδίζουν συνήθως χρονικά με εκείνη ακριβώς την περίοδο, κατά την οποία κατηγορούνται από τη Δικαιοσύνη για διαφθορά (άρθρο μας: Η χρεοκοπία του αμερικανικού μοντέλου, η δημιουργική λογιστική των τραπεζών, το ηθικό δίλημμα της Ευρώπης και ο κυρίαρχος του σύμπαντος 2/5/2009).

Για παράδειγμα, μόνο όταν η γερμανική εταιρεία σιδηροδρόμων (Deutsche Bahn) διαπίστωσε στο εσωτερικό της πάνω από 100 περιπτώσεις διαφθοράς (για το έτος 2000), έγινε μέλος της «Διεθνούς Διαφάνειας». Η κατασκευαστική εταιρεία Hochtief εισήλθε με τη σειρά της στην οργάνωση το Δεκέμβριο του 1999, όταν η εισαγγελία του Βερολίνου, λίγους μόλις μήνες πριν, διεξήγαγε έρευνα με την κατηγορία της «υποψίας για απάτη», σε σχέση με την ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου της πόλης.

Επίσης η Siemens έγινε μέλος του «συνδέσμου» το 1999, όταν κατηγορήθηκε για δύο μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς: για το χρηματισμό πολλών εκατομμυρίων της τότε κυβέρνησης της Ισπανίας (κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής από τη Μαδρίτη στη Σεβίλλη), καθώς επίσης για κάποια αντίστοιχη περίπτωση διαφθοράς, στον κλάδο των ιατρικών μηχανημάτων στη Νότια Κορέα. Στην ιστοσελίδα τότε της Siemens διάβαζε κανείς:

«Συμμετέχουμε ενεργητικά στη «Διεθνή Διαφάνεια» - σε μία ονομαστή, παγκοσμίου εμβέλειας μη κυβερνητική οργάνωση, για την καταπολέμηση της διαφθοράς».

Το έτος 2002, δύο σημαντικά μέλη της οργάνωσης, η ABB και η Hochtief, θεωρήθηκαν ύποπτα για συμμετοχή στο σκάνδαλο του γερμανικού σοσιαλιστικού κόμματος (SPD). Η «Διεθνής Διαφάνεια» ζήτησε βιαστικά από τις δύο μεγάλες πολυεθνικές να τοποθετηθούν σε σχέση με τις κατηγορίες, επειδή σε περίπτωση αποδεδειγμένης διαφθοράς, θα έπρεπε να τις «αποβάλλει» από μέλη – κάτι που, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της οργάνωσης.

«Κατηγορίες για χρηματισμό απήγγειλαν Αμερικανοί εισαγγελείς», διαβάσαμε πρόσφατα, «…εναντίον της αυτοκινητοβιομηχανίας Daimler καταγγέλλοντας την προσφορά δώρων και εκατομμυρίων δολαρίων σε ξένους αξιωματούχους, σε τουλάχιστον 22 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, προκειμένου να εξασφαλίσει κρατικά συμβόλαια.

Το κατηγορητήριο αναφέρει ότι η πολυεθνική επιχείρηση ήταν αναμεμειγμένη σε μία μακρόχρονη πρακτική δωροδοκιών, προκειμένου να εξασφαλίζει συμφωνίες στη Ρωσία, στην Κίνα, στην Τουρκία, στην Αίγυπτο, στη Νιγηρία, στο Ιράκ, στην Ουγγαρία, στην Ελλάδα, στη Λετονία, στη Σερβία, στο Μαυροβούνιο κα σε τουλάχιστον άλλες έξι χώρες, μεταξύ των ετών 1998 και 2008».

Η μεγάλη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, επίσης μέλος της «οργάνωσης», θα πρέπει προφανώς να τοποθετηθεί σε σχέση με τις κατηγορίες - αφού δεν θα θέλει να είναι η πρώτη που θα αποβληθεί από το «Σύνδεσμο για την καταπολέμηση της διαφθοράς παγκοσμίως» (αν και, κατά την άποψη μας, μάλλον δεν ανησυχεί καθόλου).

«Ακόμη μία γερμανική εταιρεία ερευνάται με την κατηγορία της διαφθοράς», έγραφε ο γερμανικός Τύπος την αμέσως επόμενη ημέρα της «παραπομπής» της Mercedes από τις Η.Π.Α. Πρόκειται για την Ferrostahl AG, η οποία για πολλοστή φορά φαίνεται να συμμετέχει σε υποθέσεις χρηματισμού και διαφθοράς. Υποθέτουμε φυσικά ότι, εάν δεν είναι ακόμη μέλος της «Διεθνούς Διαφάνειας», θα «επανορθώσει» άμεσα, έτσι ώστε να καταπολεμήσει και αυτή με τη σειρά της τη διαφθορά στον πλανήτη.

Όπως φαίνεται εν πρώτοις λοιπόν, χωρίς να χρειασθεί να «εμβαθύνει» κανείς ιδιαίτερα, για τις μεγάλες βιομηχανίες του «εντιμότατου εταίρου» μας, ο οποίος δεν παύει ούτε στιγμή να κατηγορεί την Ελλάδα για αδιαφάνεια, η διαφθορά αποτελεί ένα ευρείας χρήσεως «εργαλείο» - ένα ουσιώδες μάθημα διοίκησης επιχειρήσεων, το οποίο θα όφειλε μάλλον να διδάσκεται στα Πανεπιστήμια των ανεπτυγμένων χωρών, έχοντας εξέχουσα βαρύτητα για τους μελλοντικούς «ηγέτες».

Ποια είναι όμως ακριβώς η ιστορία της «Διεθνούς Διαφάνειας», πως ορίζεται η φιλοσοφία της, πως ενεργεί, με ποιόν τρόπο χρηματοδοτείται και ποιοι είναι οι στόχοι της; Επιθυμώντας να απαντήσουμε αναλυτικά σε όλα αυτά τα ερωτήματα, τα εξής:

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Ο σύνδεσμος ιδρύθηκε το 1993 στο Βερολίνο, από τον κ. P. Eigen (πρώην διευθυντή Ν. Αφρικής της Παγκόσμιας Τράπεζας), με στόχο τη διαφάνεια, καθώς επίσης την καταπολέμηση της διεθνούς «μακρο- και μικροοικονομικής» διαφθοράς σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσω συνεργασιών. Η ιδέα της δημιουργίας μίας τέτοιας οργάνωσης προήλθε από τον ιδρυτή της ο οποίος, από τη θέση του προέδρου μίας συμβουλευτικής ομάδας για την Κένυα (συντόνιζε τα προγράμματα βοήθειας των ανεπτυγμένων οικονομιών προς τις φτωχότερες περιοχές του πλανήτη), διαπίστωσε την ύπαρξη τεράστιας «πολιτικής και λοιπής διαφθοράς», η οποία καρπωνόταν μεγάλο μέρος των χρημάτων και των ενισχύσεων.

Ο κ. P. Eigen αποφάσισε το 1993, σε συνεργασία με νέους πολιτικούς αρχηγούς από την Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική, καθώς επίσης με άλλους συνεργάτες της Παγκόσμιας Τράπεζας (συνολικά 70 άτομα), να ιδρύσει στο Βερολίνο έναν Κοινωφελή Σύνδεσμο. Η πολιτική συγκυρία εκείνη την εποχή ήταν θετική για τέτοιου είδους ενέργειες, αφού πρόσφατα είχε (ατυχώς) ενωθεί η Γερμανία, ο βασικός πυρήνας της ΕΕ ήταν σε εξέλιξη, οι πόλεμοι του Κόλπου στο Ιράκ και στο Ιράν, καθώς επίσης ο εμφύλιος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία είχαν ευαισθητοποιήσει τα πλήθη υπέρ του Δικαίου, ενώ στις Η.Π.Α. είχε εκλεγεί η δημοκρατική κυβέρνηση του B. Clinton.

Ο Σύνδεσμος διαθέτει σήμερα παρουσία σε περισσότερες από 90 χώρες, με αντίστοιχα γραφεία. Πρόκειται για ένα τεράστιο «ιστό αράχνης», αποτελούμενο από εξέχοντα άτομα των τοπικών κοινωνιών και όχι μόνο, με απίστευτα μεγάλες δυνατότητες. Προφανώς καλύπτει με τον «ορθολογικότερο» τρόπο όλες εκείνες τις χώρες, στις οποίες δραστηριοποιούνται εξαγωγικά οι μεγάλες γερμανικές (κυρίως) βιομηχανίες (άρθρο μας: Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ: Οι ανεξέλεγκτες χρηματαγορές και οι «πολυηπειρωτικές» πλέον υπερεπιχειρήσεις, είναι οι δύο συνισταμένες μίας «ύπουλης» ασθένειας η οποία, με τη βοήθεια των δημοσιονομικών κρίσεων, τείνει να εξελιχθεί σε μία παγκόσμια, θανατηφόρο επιδημία 13/1/2010), εξασφαλίζοντας τους, μεταξύ άλλων, μίας μεγάλης έκτασης «πολιτική επιρροή», με το δυνατότερο χαμηλό «κόστος διαφθοράς» - ενέργειες από τις οποίες επωφελούνται πιθανότατα και τα «τοπικά» μέλη τους, όταν συμμετέχουν στην από κοινού ανάληψη έργων.

Τα μέλη και οι συνεργάτες της οργάνωσης ανά τον κόσμο αριθμούν αρκετές χιλιάδες, ενώ στο κεντρικό του Βερολίνου εργάζονται περί τα 40 ικανότατα στελέχη – κυρίως νομικοί, οικονομολόγοι και ειδικοί στα φορολογικά συστήματα. Για παράδειγμα, στην Αργεντινή υπάρχουν 3.000 μέλη, τα οποία στελεχώνουν «περιπόλους πολιτών» που επισκέπτονται σε σταθερή βάση τις υπηρεσίες του δημοσίου της χώρας, ερευνώντας με τη μέθοδο των συνεντεύξεων περιπτώσεις διαφθοράς – ποιός υπάλληλος χρηματίσθηκε, από ποιόν και για ποιο λόγο. Στη συνέχεια, οι απαντήσεις καταγράφονται μεθοδικά από τους «ακτιβιστές» της Διεθνούς Διαφάνειας, προωθούνται στη Γερμανία για να αξιολογηθούν, ενώ κάποιες φορές δημοσιεύονται στα ΜΜΕ της χώρας.

Το Ελληνικό «υποκατάστημα» της οργάνωσης, η «Διεθνής Διαφάνεια Ελλάς», δημιουργήθηκε στα τέλη Νοεμβρίου του 1996. Όπως γράφει η επίσημη ιστοσελίδα του:

«Ιδρύθηκε από μία ομάδα Πολιτών με επικεφαλής μια πολύ σημαντική προσωπικότητα της δημόσιας ζωής, την τ. Υφυπουργό Εξωτερικών, αποτελούμενη από πολιτικούς, επιχειρηματίες, δικαστικούς, επιστήμονες, στρατιωτικούς, δημοσιογράφους, δικηγόρους, γιατρούς, δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, η οποία αποφάσισε να αναμετρηθεί με τη διαφθορά.

Για αυτόν τον λόγο συστήσαμε ένα σωματείο υπό τον τίτλο «Διεθνής Διαφάνεια-Ελλάς», μέλος μίας ευρύτερης οικογένειας που ξεκίνησε λίγα μόλις χρόνια πριν το 1993 από το Βερολίνο της Γερμανίας ως παγκόσμια Μη Κυβερνητική Οργάνωση.

Επιδίωξη όλων μας ήταν και παραμένει να σταματήσει η εγκληματική αδιαφορία απέναντι σε θέματα διαφάνειας και λειτουργίας των θεσμών που επιτρέπει να γεννάται δικαίως στην κοινή γνώμη η αντίληψη της διαφθοράς και της σήψης. Στόχος μας είναι να αγωνιζόμαστε σταθερά για την αποκατάσταση των θεσμών και την καταπολέμηση της διαφθοράς. Αίτημά μας παραμένει η άσκηση της εξουσίας με ήθος και διαφάνεια.

Πολλοί φίλοι μας είπαν ότι κυνηγάμε μία χίμαιρα. Σήμερα είναι αποδεκτό ότι η διαφθορά αποτελεί γάγγραινα στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας και είμαστε περήφανοι γιατί συμβάλλουμε καθημερινά στον πόλεμο κατά της διαφοράς».

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ

Σύμφωνα με την αντίληψη που επικρατεί στο σύνδεσμο, η επίτευξη της διαφάνειας είναι η μοναδική λύση για την καταπολέμηση της διαφθοράς, η οποία αποτελεί το «σύμπτωμα» της εσφαλμένης λειτουργίας του συστήματος. Περαιτέρω, εάν θέλει κανείς να την αντιμετωπίσει με επιτυχία, θα πρέπει να καταστρέψει το πρόσφορο έδαφος, επάνω στο οποίο «φύεται και αναπτύσσεται», μέσω:

(α) της μεθοδικής αποκάλυψης και διαφάνειας των σαθρών καταστάσεων και των τρόπων που λειτουργούν,

(β) των συνεχών ελέγχων με τη βοήθεια ανεξάρτητων επιθεωρητών,

(γ) της πειθούς και της αποδοχής, σε αντιπαράθεση τόσο με τους διαφθορείς, όσο και με τους διεφθαρμένους,

(δ) της προσεκτικής επιλογής και της «ανακύκλωσης» (rotation) του προσωπικού στις «πληγείσες» περιοχές,

(ε) του αξιώματος της προσωπικής επίβλεψης των χρηματικών συναλλαγών και, τέλος,

(στ) με την συστηματική τεκμηρίωση των διαδικασιών, ειδικά όσον αφορά τους τομείς της προσφοράς και ανάληψης δημοσίων και λοιπών «έργων».

Πάντοτε σύμφωνα με την οργάνωση, οι περισσότερες περιπτώσεις διαφθοράς λαμβάνουν χώρα στα φτωχά κράτη - όπως για παράδειγμα στη Λατινική Αμερική και στην Αφρική. Η «προμήθεια διαφθοράς» δε είναι η συνήθης προϋπόθεση για την εξασφάλιση (ανάθεση) δημοσίων επενδυτικών προγραμμάτων, τα οποία χρηματοδοτούνται με «φορολογικά έσοδα» - το ύψος της είναι ως επί το πλείστον της τάξης του 10% επί του ποσού της αξίας του έργου. Για παράδειγμα, όταν το κόστος της επένδυσης είναι ύψους 100.000.000 €, η συνήθης «προμήθεια διαφθοράς» ανάγεται στα 10.000.000 €.

«Από την άλλη πλευρά», αναφέρει επί λέξει ο Σύνδεσμος, «είναι απολύτως φυσιολογικό, για τους ξένους εκπροσώπους της κρατικής Εξουσίας ή για τους διευθυντές των επιχειρηματικών ομίλων, το να προωθούν τη διαφθορά στις φτωχές χώρες, με στόχο το δικό τους πλουτισμό». Το γεγονός αυτό είναι μάλλον προφανές αφού, η προμήθεια του 10% συνήθως υπερκαλύπτεται, με τη βοήθεια των υπερτιμολογήσεων, οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ την αξία των επενδυτικών προγραμμάτων (ως εκ τούτου, μέχρι το έτος 1999, ο χρηματισμός δεν θεωρούταν αδίκημα στη Γερμανία).

Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ

Τα ανά τον κόσμο ξένα γραφεία («υποκαταστήματα» διεθνώς) «υπόκεινται» σε διακρατική (bilateral) και πολυκρατική (multilateral) χρηματοδότηση. Η κεντρική γερμανική οργάνωση (μητρική), προωθεί την αυτάρκεια, την ανεξαρτησία δηλαδή των διεθνών γραφείων της (θυγατρικές), επειδή θεωρεί ότι υφίστανται διαφορετικοί κανόνες διαφάνειας από χώρα σε χώρα και από κουλτούρα σε κουλτούρα. Δηλαδή, πιστεύει ότι η έννοια της διαφθοράς προσλαμβάνεται «υποκειμενικά» από κάθε χώρα, οπότε είναι σωστό να αντιμετωπίζεται «επί τόπου», με ιδιαίτερη «ευαισθησία». Το μεγαλύτερο μέρος της «οικονομικής ενίσχυσης» του κεντρικού προέρχεται από:

(α) το γερμανικό υπουργείο αναπτυξιακής βοήθειας,

(β) την Ευρωπαϊκή Ένωση (ταμείο συνοχής),

(γ) διάφορα «κοινωφελή» ιδρύματα, όπως το ίδρυμα Bertelsmann ((ΜΜΕ), το ίδρυμα Rockefeller και την Mc Arthur Foundation,

(δ) τη Γερμανική Εταιρεία για την Τεχνική Συνεργασία (GTZ),

(ε) το Πιστωτικό Ίδρυμα Ανοικοδόμησης (από την KfW δηλαδή, η οποία είχε προταθεί για την παροχή δανείου προς την Ελλάδα),

(στ) δωρεές των συνεργαζομένων επιχειρήσεων, οι οποίες συνήθως πληρώνουν ετήσια περί τα 10.000 € κατά μέσον όρο (επίσημα),

(ζ) δωρεές ιδιωτών και μελών του συνδέσμου.

(η) πρόστιμα, τα οποία διατίθενται στην οργάνωση από διάφορες Εισαγγελίες.

Η γερμανική «ομάδα» είχε ένα ετήσιο budget της τάξης των 254.000 € το 2008, σύμφωνα με τον δημοσιευμένο Ισολογισμό της, ενώ η «holding», η «μητρική» τρόπον τινά, η «Transparency International» δηλαδή διαθέτει, σύμφωνα με δικές της αναφορές (η συγκεκριμένη δεν δημοσιεύει Ισολογισμό, για κάποιον λόγο που μόνο η ίδια γνωρίζει, αλλά εμείς υποθέτουμε), ετήσιο budget περί τα 6.000.000 $ ετησίως.

ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Η «Διεθνής Διαφάνεια» δεν λειτουργεί ακριβώς όπως οι υπόλοιπες οργανώσεις (για παράδειγμα η «Διεθνής Αμνηστία»), αφού δεν ασχολείται με εξατομικευμένες υποθέσεις διαφθοράς, αλλά με τα αδύνατα σημεία στους Θεσμούς, στους Νόμους και στα «Συστήματα» των διαφόρων χωρών - τα οποία προσπαθεί να ανακαλύψει και να αναμορφώσει, συνεργαζόμενη με τις κρατικές υπηρεσίες και τους φορείς τους. Τα «εθνικά» γραφεία της (για παράδειγμα τα εντός Γερμανίας), είναι κατανεμημένα σε περιοχές και σε ομάδες εργασίας, οι οποίες δρουν αυτόνομα, ανάλογα με την κάθε περίπτωση. Η οργάνωση δημοσιεύει ετήσια τις παρακάτω τρείς «εργασίες» για το θέμα της διαφθοράς:

(α) Τη λίστα της «αντιληπτής» διαφθοράς (Corruption Perceptions Index), η οποία είναι η γνωστότερη όλων – αυτή δηλαδή που κατηγοριοποιεί ετήσια τις διάφορες χώρες, ανάλογα με το μέγεθος της διαφθοράς στην Πολιτική και στη Δημόσια Διοίκηση. Η «βαθμολογία της ξεκινάει από το 0 (πλήρης διαφθορά) και φτάνει στο 10 (μηδενική διαφθορά) – το 2008 περιείχε 180 κράτη. Η λίστα αυτή, η οποία αφορά όλες τις χώρες, δημιουργείται από ένα γερμανό καθηγητή (Πανεπιστήμιο του Passau – «η αλεπού που φυλάει το κοτέτσι», κατά τη γαλλίδα δημοσιογράφο), ο οποίος αξιολογεί υφιστάμενα ερωτηματολόγια, τα οποία προέρχονται κυρίως από ξένους αναλυτές κρατών, καθώς επίσης από ξένους επιχειρηματίες.

Για παράδειγμα, το 2008 οι χώρες με τη χαμηλότερη διαφορά ήταν, κατά το Γερμανό καθηγητή, η Δανία, η Σουηδία και η Νέα Ζηλανδία (βαθμός 9,3). Η Γερμανία κατέλαβε τη 14η θέση (αν και όλες οι υποθέσεις «βιομηχανικής» διαφθοράς, οι οποίες ανακοινώνονται σχεδόν καθημερινά, αφορούν κυρίως τη χώρα αυτή), ενώ η Ελβετία την 5η (9,0).

(β) Τη λίστα των υψηλότερων πληρωμών (Bribe Payers Index), η οποία αναφέρει τις χώρες με τον υψηλότερο «χρηματισμό».

(γ) Το παγκόσμιο βαρόμετρο της διαφθοράς, για το οποίο ερωτώνται ιδιώτες, σε σχέση με το ποιοι κλάδοι και σε ποιο βαθμό «πλήττονται» από τη διαφθορά.

Η «Διεθνής Διαφάνεια» προσφέρει επίσης (στην ιστοσελίδα της) υλικό για δωρεάν λήψη, όπως ένα «βιβλίο μαγειρικής» εναντίον της διαφθοράς, μεταφρασμένο σε 25 γλώσσες. Το βιβλίο δίνει απαντήσεις σε σχέση με το πώς ενεργούν οι διαφθορείς, ποια δώρα προσφέρονται συνήθως, πως μπορεί να «αμυνθεί» ο πολίτης, σε ποιόν οφείλει κανείς να καταγγείλει το διαφθορέα ή τον διεφθαρμένο κλπ. Επίσης, εκδίδει έναν κατάλογο με διάφορες περιπτώσεις διαφθοράς, όπως και πληροφορίες για τοπικές εκδηλώσεις.

Μία από τις πλέον σημαντικές «εκδόσεις» ήταν αναμφίβολα η μελέτη σε σχέση με τη διαφθορά στο γερμανικό σύστημα υγείας, η οποία υπολογίσθηκε μεταξύ 6 και 20 δις € (στη Γερμανία υπάρχουν 16 υπουργεία υγείας, ανάλογα με τα κρατίδια και 300 «κοινωνικοί ασφαλιστικοί οργανισμοί», όπως για παράδειγμα το ΙΚΑ στην Ελλάδα).

Ο κυριότερος «διαφθορέας» του τομέα υγείας φαίνεται πως ήταν (είναι) οι φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες προωθούν τα προϊόντα τους, «ενισχύοντας» γιατρούς, φαρμακοποιούς και άλλους επιστήμονες με τη δωρεάν συμμετοχή τους σε «εκπαιδευτικά» σεμινάρια, με προγράμματα υπολογιστών, με διάφορα δώρα κλπ.

Τέλος, διαπιστώθηκε μία κατακόρυφη σχεδόν ανάπτυξη στα μέλη που επέλεξαν τη συμμετοχή τους στη γερμανική «τοπική» οργάνωση, αφού από 185 συνολικά το έτος 2000, αυξήθηκαν στα 873 το 2008. Φυσικά, τα ονόματα των επιχειρήσεων που εμφανίζονται στον κατάλογο των μελών, είναι τα πλέον «επώνυμα» στη χώρα – με τη Siemens, την Daimler, την ABB, την Deutsche Bahn, την Fraport κλπ (όλες έχουν κατηγορηθεί για διαφθορά) να συνεχίζουν να είναι ανάμεσα τους.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Είναι προφανές ότι, παρά τις όποιες «ατασθαλίες», η «Διεθνής Διαφάνεια» έχει κάποια θετικά αποτελέσματα σε σχέση με την καταπολέμηση της διαφθοράς, αφού οι περισσότερες χώρες δεν επιθυμούν να εμφανίζεται το όνομα τους στις πρώτες θέσεις της λίστας των διεφθαρμένων. Έτσι, ο ΟΟΣΑ ευρίσκεται στο πλευρό της οργάνωσης, ενώ η υπογεγραμμένη από τα περισσότερα μέλη του «σύμβαση» προβλέπει αυστηρότατες ποινές τόσο για τον ενεργητικό, όσο και για τον παθητικό χρηματισμό. Όσο θαυμαστή και να είναι όμως η προσπάθεια της οργάνωσης, καθώς επίσης η βοήθεια που της παρέχει ο ΟΟΣΑ, η διαφθορά δεν φαίνεται να ανθεί λιγότερο.

Για παράδειγμα, οι Η.Π.Α. προωθούν σταθερά κάθε εθνική και διεθνή πρωτοβουλία για την καταπολέμηση της διαφθοράς – επομένως και τη «Διεθνή Διαφάνεια». Εκτός αυτού, διαθέτουν έναν ομοσπονδιακό νόμο, με την ονομασία «Federal Corrupt Practice Art», ο οποίος «ανάγει» το χρηματισμό ενός υπαλλήλου ή μίας ξένης δημόσιας υπηρεσίας, σε μία «παράβαση» κατά την αμερικανική νομοθεσία (με βάση τη συγκεκριμένη νομοθεσία κατηγορείται σήμερα από τις Αμερικανικές Αρχές η Mercedes). Από την άλλη πλευρά όμως (γεγονός που συμβαίνει και σε πολλές άλλες βιομηχανικές χώρες), οι Η.Π.Α. επιδιώκουν την αύξηση των εξαγωγών τους με κάθε μέσον. Υπάρχει λοιπόν ένας «διεθνής ανταγωνισμός διαφθοράς», καθώς επίσης μία εσωτερική «σύγκρουση συμφερόντων» - μία αντίφαση δηλαδή, η οποία επιζητεί την επίλυση της.

Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση της Ουάσινγκτον (άλλες επίσης), «αναγκάστηκε» να εφεύρει ένα τέχνασμα, με τη βοήθεια του οποίου κατάφερε να εξισορροπήσει τα αντιμαχόμενα συμφέροντα. Απλούστατα, επέτρεψε στη «διαπλανητική» βιομηχανία της, στο πολυεθνικό εμπόριο και στους χρηματοπιστωτικούς διεθνείς ομίλους, να εγκατασταθούν σε έναν αμερικανικό φορολογικό παράδεισο (Virgin Islands of the USA), ιδρύοντας τις ονομαζόμενες «εταιρείες διεθνών πωλήσεων» (foreign sales corporations). Οι εταιρείες λοιπόν αυτές, ουσιαστικά υποκαταστήματα των εγκατεστημένων στις Η.Π.Α., είναι εκείνες που χρηματίζουν τους διεθνείς «συνεργάτες» τους - προφανώς από «Μαύρα Ταμεία», εμβάζοντας τα απαιτούμενα ποσά από το φορολογικό παράδεισο που έχουν την έδρα τους.

Κατ’ επέκταση, όλα λειτουργούν εντός του υφιστάμενου νομικού πλαισίου, αφού ο ομοσπονδιακός νόμος ισχύει μόνο για τις αμερικανικές εταιρείες και όχι για τα υποκαταστήματα τους στα Virgin Islands, τα οποία υπάγονται στην τοπική νομοθεσία. Εκτός αυτού, στη λίστα διαφθοράς της «Διεθνούς Διαφάνειας» δεν εμφανίζονται «ενισχυμένα» οι Η.Π.Α., έχοντας υιοθετήσει την παραπάνω πρακτική - μέσω της οποίας «εξήγαγαν» τη διαφθορά, χωρίς να χρειαστεί καν να την καταπολεμήσουν: πιστοί στη νομοθεσία τους, αλλά όχι εις βάρος των εξαγωγικών τους επιδόσεων.

Οι Ευρωπαίοι φυσικά (Γερμανοί, Βρετανοί κλπ) συμπεριφέρονται αντίστοιχα, με τη «βοήθεια» των φορολογικών παραδείσων, όπως των Bahamas, του Curacao και του Jersey. Στους «παραδείσους» αυτούς ιδρύουν δήθεν αυτόνομες offshore εταιρείες, καταστρατηγώντας τις αναληφθείσες υποχρεώσεις τους απέναντι στον ΟΟΣΑ, καθώς επίσης στην «εθνική» τους φορολογική νομοθεσία – η οποία, όπως έχουμε πολλές φορές τονίσει αναλύοντας την έννοια της φοροαποφυγής, «αναγκάζεται» να επιβαρύνει όλο και περισσότερο τους μισθωτούς εργαζομένους, καθώς επίσης τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (τα ποντίκια που αρκούνται στο καλαμπόκι), οδηγώντας το σύστημα, αργά αλλά σταθερά, σε πλήρη εκτροχιασμό.

Το παράδειγμα που ακολουθεί (πηγή: J.Ziegler) είναι χαρακτηριστικό της παραπάνω «μεθοδολογίας»:

Ένα γαλλικό δικαστήριο όφειλε να αποφασίσει για την περίπτωση ενός γενικού διευθυντή της εταιρείας «Dumez-Nigeria», ο οποίος εμφανιζόταν σαν ύποπτος για τη «διοχέτευση» 60.000.000 $, μέσω ενός φορολογικού παραδείσου, με στόχο το χρηματισμό κάποιων Νιγηριανών στρατηγών και υψηλόβαθμων δημοσίων υπαλλήλων. Ο εισαγγελέας, καθώς επίσης ο ιδιώτης-κατήγορος, είχαν την άποψη ότι, η «Dumez-Nigeria» ήταν μέρος της «Dumez-France», ότι η Γαλλία είχε συνυπογράψει τη συνθήκη του ΟΟΣΑ εναντίον της διαφθοράς και πως το «έμβασμα» του γενικού διευθυντή, μέσω της θυγατρικής γαλλικής στο Λάγκος, ήταν παράνομο.

Εν τούτοις, το δικαστήριο αποφάσισε διαφορετικά, επειδή ο κατηγορούμενος «απέδειξε» ότι η «Dumez-Nigeria» ήταν μία αυτόνομη, ανεξάρτητη εταιρεία, η οποία λειτουργούσε σε μία χώρα που δεν είχε υπογράψει τη συνθήκη εναντίον της διαφθοράς. Επομένως, ο αποδεδειγμένος «χρηματισμός» δεν συνιστούσε παράβαση του ισχύοντος γαλλικού νόμου, οπότε η κατηγορία ήταν ανυπόστατη.

Ο γενικός διευθυντής αθωώθηκε από το Γαλλικό δικαστήριο, ενώ η υπόθεση της διαφθοράς καταλογίσθηκε στη Νιγηρία και όχι στη Γαλλία – φυσικά το ίδιο ισχύει και για τη θέση των δύο χωρών στη λίστα της διαφθοράς, την οποία εκδίδει η «Διεθνής Διαφάνεια» από το Βερολίνο. Δηλαδή, επειδή η Γαλλία ή οι άλλες «οργανωμένες» χώρες έχουν την τεχνική δυνατότητα να «εξάγουν» τη διαφθορά μέσω θυγατρικών εταιρειών σε άλλες χώρες, θεωρούνται λιγότερο διεφθαρμένες από τα υπόλοιπα κράτη (όπως για παράδειγμα την Ελλάδα), τα οποία δεν διαθέτουν αυτούς τους «εκλεπτυσμένους» εξαγωγικούς μηχανισμούς διεφθαρμένων συνειδήσεων.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ & ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ

Χωρίς καμία αμφιβολία, ένα από τα μεγαλύτερα όπλα των Η.Π.Α. είναι το ΔΝΤ (άρθρο μας: ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ: Το κυριαρχικό δόγμα του αμερικανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ΔΝΤ, οι κρυφές «παγίδες» του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα 14/3/2010), σε συνδυασμό με την Παγκόσμια Τράπεζα – μία άλλη τεράστια πηγή «σκοτεινής» δύναμης. Επόμενο είναι οι οικονομολόγοι, τους οποίους προβάλλει όσο καμία άλλη χώρα στον κόσμο - «μεταλλάσσοντας» τους σε «διεθνείς αστέρες» παγκόσμιας εμβέλειας και «γκεμπελικής» επιρροής. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα «χρηματοπιστωτικά εργαλεία», μεταξύ των οποίων οι «αλάνθαστοι» επενδυτές (W.Buffet, G.Soros) και οι διευθύνοντες μεγάλων «χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων», οι οποίοι δραστηριοποιούνται μέσω της Wall Street σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η «διαδικασία» αυτή ολοκληρώνεται κατά κάποιο τρόπο, ενισχύεται καλύτερα από τις μονοπωλιακές εταιρείες αξιολόγησης (άρθρο μας: ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ: Standard & Poor’s, Moody’s, Fitch Rating - ένα απίστευτα ισχυρό ολιγοπώλιο αξιολογεί αυθαίρετα, βαθμολογεί ανεξέλεγκτα και κυβερνάει απολυταρχικά, με έδρα την πρωτεύουσα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, την παγκόσμια οικονομία 7/12/2009), τα ΜΜΕ (Bloomberg, Financial Times, Wall Street Journal), καθώς επίσης από τις ελεγκτικές (Price Waterhouse & Coopers κλπ), συμβάλλοντας τα μέγιστα στην «υπόγεια» επιρροή των Η.Π.Α. ανά τον κόσμο.

Για παράδειγμα, η Bloomberg δημοσιεύει μία αρνητική είδηση για τα οικονομικά της Ελλάδας, ακολουθεί η «ανάλυση» ενός διεθνούς αστέρα, όπως του κ. «Roubini Global Economics», επεμβαίνουν συνήθως αμέσως μετά οι εταιρείες αξιολόγησης, υποτιμώντας την πιστοληπτική της ικανότητα, μεσολαβούν κάποιες εκθέσεις χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων για το κυκλοφοριακό της σύστημα, τις τράπεζες της δηλαδή, «αναπτύσσονται» επιθετικά οι επενδυτές (Hedge Fund κλπ), η χώρα-στόχος οδηγείται στο μονόδρομο της απεγνωσμένης αναζήτησης χρηματοδότησης, πληρώνοντας αστρονομικά επιτόκια και στο τέλος εμφανίζεται ο «λευκός ιππότης» - με τη μορφή του ΔΝΤ το οποίο, συνεπικουρούμενο από την Παγκόσμια Τράπεζα, ολοκληρώνει θαυμαστά τη λεηλασία της, «διαιωνίζοντας» την.

Η χώρα που έχει τοποθετηθεί στο στόχαστρο (άρθρο μας: ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ: Η Ελλάδα στο επίκεντρο της αμερικανό-ευρωπαϊκής διαμάχης, τα σφάλματα μας, οι «αλλότριες» ευθύνες και ο υπερπληθωρισμός ομολόγων, ο οποίος φαίνεται να εξελίσσεται σε μία καταστροφική πανδημία 23/1/2010), για λόγους που σπάνια είναι κατανοητοί για την ίδια, «μπαίνει στον ορό», οι κάτοικοί της διασύρονται, μαστιγώνονται αλλά και «αυτομαστιγώνονται», ενώ ήδη έχει ξεκινήσει «σιωπηρά» η εκστρατεία διασυρμού, κατατρεγμού, λεηλασίας και υποδούλωσης της επόμενης (Πορτογαλία κλπ) – κάποιες φορές με απώτερο στόχο μία πολύ πιο ισχυρή χώρα (ενδεχομένως σήμερα τη Μ. Βρετανία, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γαλλία ή τη Γερμανία).

Εν τούτοις, υπάρχουν και άλλες χώρες, οι οποίες διαθέτουν ανάλογα όπλα για να μπορέσουν να σταθούν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Μία από αυτές είναι κατά τα φαινόμενα η Γερμανία, η οποία στηρίζει την οικονομική της δύναμη στη βαριά βιομηχανία – σε καμία περίπτωση στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα, στο οποίο ανέκαθεν υστερούσε απελπιστικά απέναντι στις Η.Π.Α. (αλλά και απέναντι στη Μ. Βρετανία η οποία, μεταξύ άλλων, «στεγάζει» το 80% των ευρωπαϊκών hedge fund).

Αυτού του είδους όμως η βιομηχανία αναπτύσσεται διεθνώς με τη βοήθεια της διαφθοράς, αφού η ανάληψη έργων προέρχεται κυρίως από τους δημόσιους τομείς των κρατών – από τα κατασκευαστικά έργα και από τις «κοινωφελείς» επενδύσεις. Επομένως, ήταν απαραίτητη η λειτουργία μίας «οργάνωσης», η οποία θα μπορούσε να επιβλέπει τη διαφθορά, ελέγχοντας ή κατευθύνοντας την, με στόχο την αποκόμιση των μεγαλυτέρων δυνατών ωφελειών.

Σήμερα, η ίδια αυτή οργάνωση εφοδιάζει παράλληλα τη Γερμανία με πλήθος πληροφορίες οι οποίες, με την κατάλληλη «χρήση» τους, δημιουργούν πολλαπλές ωφέλειες. Για παράδειγμα, οι πληροφορίες χρησιμεύουν αναμφίβολα στην ανάληψη δημοσίων έργων με τις χαμηλότερες δυνατές «προμήθειες διαφθοράς», στον ανταγωνισμό απέναντι στους άλλους «διαφθορείς» (η Siemens κατάφερε να αποκτήσει μία σχεδόν μονοπωλιακή θέση στη χώρα μας, «εκδιώκοντας» πολλές αμερικανικές εταιρείες), στην απειλή αυτών που αρνούνται να υποκύψουν στις εντολές της ηγέτιδας οικονομικής δύναμης της Ευρώπης, στη δημιουργία «δικτύων εθνικών μειοδοτών» (ατόμων δηλαδή που προδίδουν τις χώρες τους, για ίδιο όφελος), στο διασυρμό της χώρας που αντιδράει στη λεηλασία της (για παράδειγμα, με το δάχτυλο της Αφροδίτης της Μήλου) και σε πολλά άλλα, τα οποία πολύ εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς.

Ολοκληρώνοντας, σε σχέση με τα σημερινά γεγονότα και την Ελλάδα, θεωρούμε ότι η χώρα μας θα πρέπει πάση θυσία να αποφύγει την «εγκληματική» χρηματοδότηση «ύστατης στιγμής» που της έχει έντεχνα προταθεί - τόσο από την «Τευτονική Ευρωένωση», όσο και από το ΔΝΤ. Είναι πλέον φανερό σε όλους πως ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα μπορούσε να μας οδηγήσει αιώνες πίσω - στο σκοτεινό μεσαίωνα, υποδουλώνοντας μας ακόμη μία φορά.

Φυσικά υποθέτουμε ότι, καμία κυβέρνηση δεν θα ήθελε να είναι ένοχη ενός τέτοιου «εθνικού εγκλήματος» - επίσης πως η σημερινή θα κάνει ότι είναι δυνατόν, με την πλήρη συναίνεση όλων των Ελλήνων, όχι απλά για να αποφύγει την απίστευτα «δηλητηριώδη οικονομική ένεση» που της προσφέρθηκε, αλλά και για να εκδιώξει όλους τους «εισβολείς» από την επικράτεια της, όπως και αν αυτοί ονομάζονται. Ιδιαίτερα τους αμετανόητους «διαφθορείς συνειδήσεων», με το λευκό χιτώνα της αγνότητας, όπως και τους υπόλοιπους «διεθνείς αστέρες», οι οποίοι λάμπουν μόνο στα σκοτεινά στερεώματα, τα οποία έχουν μεθοδικά οι ίδιοι προκατασκευάσει.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει σε προηγούμενες αναλύσεις μας, υπάρχουν αρκετές δυνατότητες για να αποφύγει ένα κράτος την οριστική του χρεοκοπία (μεταξύ άλλων: Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ: Η ανάγκη περιστολής των κρατικών δαπανών, η «συγκράτηση» των αμοιβών, η εξισορρόπηση του εμπορικού ισοζυγίου, η κερδοφορία των εθνικών επιχειρήσεων, ο περιορισμός των δημοσίων επενδύσεων και οι απαιτήσεις μας από την ΕΕ 30/1/2010), η οποία φυσικά και δεν είναι επιθυμητή – το ίδιο ανεπιθύμητη είναι και η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης εκ μέρους οποιουδήποτε κράτους-μέλους, εφόσον βέβαια παραμείνει η ΕΕ μία Ένωση Ελεύθερων Δημοκρατικών Κρατών, μία Ευρώπη των Πολιτών της καλύτερα.

Εν τούτοις, τόσο η χρεοκοπία, όσο και η έξοδος από μία ενδεχόμενη «Τευτονική Ευρωένωση» (κατά την άποψη μας, το δυστύχημα θα «συνέβαινε» με σιγουριά, εάν εκλεγόταν Γερμανός στη θέση του προέδρου της ΕΚΤ – κάτι που πρέπει με κάθε τρόπο να εμποδιστεί από όλες τις χώρες της ΕΕ), είναι ενέργειες που χωρίς καμία αμφιβολία θα προτιμούσαμε ανεπιφύλακτα, από τη λεηλασία και την υποδούλωση της χώρας μας σε ξένους εισβολείς.

Φυσικά, θα αντιδρούσαμε εξ ίσου «αποτρεπτικά» στην ενδεχόμενη υποδούλωση μας, είτε αυτή θα αφορούσε τη σημερινή «Πρωσική Γερμανία», η οποία φαίνεται ότι «ξεπέρασε» τελικά το εγκληματικό παρελθόν της, το «σύμπλεγμα» της, όπως το προσδιορίζουν διάφορα γερμανικά ΜΜΕ (παρουσιάζοντας στην πρόσφατη σύνοδο της ΕΕ τον πραγματικό, ψυχρό και ανελέητο Εαυτό της, μέσω της «Σιδηράς Καγκελαρίου» της – γεγονός που μας «ανάγκασε» να σκεφθούμε εάν τυχόν «εγκυμονεί» το νέο δικτάτορα), είτε την οποιαδήποτε άλλη υπερδύναμη.



Βασίλης Βιλιάρδος

ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ

Το ευρωπαϊκό όνειρο της αιώνιας ειρήνης & η αδυναμία επίτευξης μίας ομοσπονδιακής ένωσης

«Θεέ μου, προστάτευε μας από τους φίλους μας – από τους εχθρούς μας μπορούμε οι ίδιοι να φυλάξουμε τους εαυτούς μας», είχε πει κάποτε ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της Γερμανίας, ο Immanuel Kant. Μεταξύ άλλων, ήταν ένας από αυτούς που αντιστάθηκαν στο «ολοκληρωτικό δόγμα», σύμφωνα με το οποίο: η Δύναμη εγκαθιδρύει Δίκαιο - υποστηρίζοντας ότι, η εγκαθίδρυση της αιώνιας ειρήνης μπορεί να προέλθει μόνο μέσω μίας ομοσπονδιακής ένωσης αυτών που ονομάζουμε δημοκρατικά κράτη. Κάτι αντίστοιχο, στη δική μας ιστορική περίοδο, η μοναδική δηλαδή δυνατότητα της εξασφάλισης της «αιώνιας ειρήνης», είναι αναμφίβολα η Ευρωπαϊκή Ένωση - η οποία δυστυχώς κινδυνεύει σήμερα να καταρρεύσει.

Ο κίνδυνος της κατάρρευσης της εστιάζεται βέβαια στους «πλούσιους» φίλους μας, παρά στους εχθρούς μας – στους πλεονασματικούς εταίρους μας δηλαδή οι οποίοι, παρά το ότι γνωρίζουν ότι είναι αδύνατον να επιβιώσει μία ένωση κρατών, η οποία δεν αποτελεί ουσιαστικά «άριστο νομισματικό χώρο» (ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων και κεφαλαίου, έτσι ώστε να καταπολεμούνται οι «ανισορροπίες» στο εσωτερικό της), δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να επιλύσουν το πρόβλημα – πόσο μάλλον να ολοκληρώσουν τους αρχικούς σχεδιασμούς, επιταχύνοντας την πολιτική ένωση της Ευρώπης.

Αυτό που διαπιστώσαμε λοιπόν, «με τη βοήθεια» της Ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης (άρθρο μας: Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ: Η αναμενόμενη δημοσιονομική κρίση πλήττει πρώτα τη χώρα μας, καθιστώντας την ανυπεράσπιστο στόχο των κερδοσκόπων και ωρολογιακή βόμβα μεγάλης ισχύος στα θεμέλια της Ευρωζώνης. 12/12/2009 ), ήταν η προσπάθεια της Δύναμης, της Γερμανίας δηλαδή, να εγκαθιδρύσει Δίκαιο εντός της Ευρώπης – αυτή τη φορά χωρίς συμβιβαστικές προθέσεις, με έντονη αλαζονεία και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό.

Ουσιαστικά παρακολουθήσαμε πρόσφατα μία «θεατρική παράσταση», στην οποία ο αδιαφιλονίκητος ιδιοκτήτης μίας «Ευρωπαϊκής Πολυαγοράς» (Euro Mall), επέβαλλε «μονομερώς» τη θέληση του στους ενοικιαστές της - αναγκάζοντας τους να πληρώνουν διαρκώς αυξανόμενα ενοίκια, εάν ήθελαν να παραμείνουν εντός του ιδιόκτητου ακινήτου του. Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, εμφανίζονται κάποια βασικά μεγέθη, τα οποία διαφοροποιούν «δραματικά» τις χώρες της ΕΕ μεταξύ τους, αναδεικνύοντας τις τεράστιες ανισορροπίες που υπάρχουν:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξαγωγές, εισαγωγές, πλεονάσματα και ελλείμματα το έτος 2009, σε δις €, με κριτήριο κατάταξης το έλλειμμα (πλεόνασμα) του 2009 – Ισοζύγιο 2008

ΧΩΡΑ Εξαγωγές Εισαγωγές Ισοζύγιο 2009 Ισοζύγιο 2008


Γερμανία 803.9 668.1 135.8 177.5
Ολλανδία 357.3 319.5 37.9 38.7
Ιρλανδία 82.1 44.6 37.4 28.4
Βέλγιο 265.2 252.3 12.8 3.8
Σουηδία 94.0 85.4 8.6 11.0
Δανία 66.9 59.4 7.5 4.5
Τσεχία 81.2 75.3 5.9 3.2
Ουγγαρία 60.0 56.0 4.0 -0.3
Φιλανδία 44.9 43.3 1.6 3.2
Σλοβακία 40.1 39.6 0.5 -1.9
Σλοβενία 18.8 19.0 -0.2 -2.0
Εσθονία 6.5 7.3 -0.8 -2.4
Μάλτα 1.5 2.6 -1.1 -1.2
Λιθουανία 11.8 13.1 -1.3 -5.1
Λετονία 5.5 6.9 -1.4 -4.1
Λουξεμβούργο 14.9 17.5 -2.6 -4.3
Ιταλία 290.1 294.2 -4.1 -13.0
Αυστρία 98.6 102.8 -4.1 -2.0
Κύπρος 0.9 5.6 -4.7 -6.1
Βουλγαρία 11.8 16.7 -4.9 -9.9
Πολωνία 96.4 105.1 -8.7 -26.1
Ρουμανία 29.1 38.9 -9.8 -23.5
Πορτογαλία 31.1 50.1 -19.0 -23.2
Ελλάδα 14.4 42.9 -28.5 -43.5
Ισπανία 156.6 206.2 -49.5 -94.7
Γαλλία 341.6 396.1 -54.5 -69.5
Μ. Βρετανία 252.3 344.9 -92.6 -117.8

Πηγή: Eurostat

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως συμπεραίνεται με ευκολία από τον πίνακα, οι χώρες που ενδεχομένως θα μπορούσαν να «απαιτήσουν» την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, η Γαλλία πρωτίστως, δευτερευόντως η Ιταλία και η Ισπανία, καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις – γεγονός που σημαίνει ότι, δυστυχώς έχουν απολέσει σχεδόν καθ’ ολοκληρία την ανταγωνιστικότητα τους, αφού εισάγουν κατά πολύ περισσότερα προϊόντα από αυτά που εξάγουν (η αύξηση/μείωση του εξωτερικού δημοσίου χρέους, είναι σε άμεση συνάρτηση με το εμπορικό ισοζύγιο). Ειδικά όσον αφορά τη Μ. Βρετανία, βλέπουμε ότι έχει «καταποντισθεί» στην τελευταία θέση (σε απόλυτα βέβαια νούμερα, όχι ποσοστιαία επί του ΑΕΠ).

Απλά και μόνο λοιπόν παρατηρώντας τον πίνακα, διαπιστώνουμε με ασφάλεια ότι δεν φαίνεται να ακολουθεί η πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης, αφού η ηγέτιδα δύναμη της στόχευε ανέκαθεν στην πλήρη, μονόπλευρη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων μίας ένωσης, η οποία απλά θα εξασφάλιζε την ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων εντός της, χωρίς κανένα σχεδόν συναλλαγματικό κίνδυνο (άρθρο μας: ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΨΕΥΔΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ: Οι σχεδιασμοί της Κομισιόν, η ανεξέλεγκτη αποβιομηχανοποίηση και ο ανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος του χρέους, «προδιαγράφουν» την ολοκληρωτική απώλεια της ανεξαρτησίας μας 29/12/2009). Άλλωστε, οι συνεχείς «βιομηχανικές» επενδύσεις της εκτός της Ευρώπης (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κλπ), αποδεικνύουν ακόμη μία φορά πως αντιμετωπίζει τα κράτη της ΕΕ περισσότερο σαν πελάτες - πολύ λιγότερο σαν «εταίρους», πόσο μάλλον «ισότιμους».

Έχοντας την άποψη λοιπόν ότι, ο στόχος της Γερμανίας έχει πλέον επιτευχθεί (η Ολλανδία είναι συνοδοιπόρος της, εξαρτώμενη σε μεγάλο βαθμό από την γερμανική αγορά, για την πώληση των προϊόντων της), με την έννοια ότι οι περισσότερες άλλες χώρες είτε δεν είναι σε θέση να «απεξαρτηθούν» από την Ευρωζώνη, είτε δεν μπορούν να απειλήσουν την ηγεμονία της στην ΕΕ, ο δρόμος έχει μεταβληθεί πλέον σε μονόδρομο, από τον οποίο πολύ δύσκολα μπορεί να ξεφύγει κανείς.

Η Ευρώπη έχει μετατραπεί πια σε ένα εμπορικό κέντρο, σε ένα Euro Mall δηλαδή, το οποίο αφενός μεν «ανήκει» στη Γερμανία, αφετέρου δε έχει κύριο στόχο του την προώθηση των δικών της εμπορευμάτων και των δικών της υπηρεσιών. Πρόσφατα δε «απείλησε» εκείνες τις χώρες, οι οποίες δεν θα μπορούσαν πλέον να πληρώσουν τα «κοινόχρηστα», πόσο μάλλον το «ενοίκιο» και τις εξαγωγικές της απαιτήσεις, με έξοδο τους από το εμπορικό κέντρο της – με την εκδίωξη τους δηλαδή από την Ευρωζώνη. Ευτυχώς αντέδρασε έγκαιρα ο πρόεδρος της ΕΚΤ, ο μοναδικός που υπερασπίσθηκε «σθεναρά» την «ιδέα» της ένωσης – ας ελπίσουμε ότι δεν θα εκλεγεί ποτέ Γερμανός στη θέση του.

Επομένως, αντιμετωπίζοντας ρεαλιστικά την πραγματικότητα και υπό την προϋπόθεση ότι δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε «αμαχητί» το ευρωπαϊκό όνειρο, το οποίο εξασφαλίζει την «αιώνια ειρήνη» εντός των συνόρων της ΕΕ, υπάρχουν οι εξής επιλογές:

(α) Να απομονωθεί η Γερμανία, ακλουθώντας το μοναχικό δρόμο της, με αντίπαλο τον υπόλοιπο πλανήτη (μία τέτοια χώρα, είναι μάλλον αδύνατον να αναπτυχθεί χωρίς την ύπαρξη «εχθρού»).

(β) Να «συνετισθεί» η Γερμανία, βοηθούμενη να κατανοήσει ότι, μία ανάλογη απομόνωση την οδήγησε δύο φορές σε καταστροφικούς πολέμους - οι οποίοι ήταν εξαιρετικά επώδυνοι όχι μόνο για όλους εμάς αλλά, κυρίως, για τους δικούς της Πολίτες.

(γ) Να υποταχθούν όλες οι χώρες στη Γερμανία, «επιτρέποντας» την εκπλήρωση του ονείρου της να «ηγηθεί» στην Ευρώπη - φοβούμενοι τη δύναμη της και επιλέγοντας την ασφάλεια, από την ελευθερία (άρθρο μας: PAX GERMANICA: Η φτώχεια μίας Δημοκρατίας είναι πολύ καλύτερη από την υλική ευημερία η οποία, καθώς ισχυρίζονται, συνυπάρχει με τον Ολοκληρωτισμό, όπως ακριβώς η ελευθερία είναι καλύτερη από τη δουλεία (Δημόκριτος) 6/3/2010).

Περαιτέρω, υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που φαίνεται να «υποκλίνονται» μπροστά στο «γερμανικό θαύμα» - έτσι όπως αυτό διαπιστώνεται από την ανάπτυξη της συγκεκριμένης χώρας, παρά την τεράστια καταστροφή που υπέστη μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (υπενθυμίζουμε ότι έχει ανέλθει «σιωπηρά» στην 3η θέση παγκοσμίως, στις εξαγωγές πολεμικού εξοπλισμού, με κυριότερους πελάτες την Ελλάδα και την Τουρκία).

Επειδή όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι θαυμάζουν τη γερμανική ισχύ, απεχθανόμενοι ταυτόχρονα την αδυναμία του δικού τους κράτους (επικρίνοντας συνήθως τα ελαττώματα τόσο του ιδιωτικού, όσο και του δημοσίου βίου τους), θα επιθυμούσαν ενδεχομένως μία ανάλογη εξέλιξη της χώρας τους, θεωρήσαμε σκόπιμο να αναλύσουμε κάποια από τα στοιχεία εκείνα, επάνω στα οποία οικοδομήθηκε το «γερμανικό θαύμα», «εμπλουτίζοντας» τον πλανήτη με δύο παγκοσμίους πολέμους – πιθανότατα και με έναν τρίτο, εάν τυχόν τελικά καταρρεύσει η ΕΕ. Κατά την άποψη μας λοιπόν, η διαχρονική ανάπτυξη της Γερμανίας στηρίχθηκε, μεταξύ άλλων, στα εξής:

(α) Στην αλληλεγγύη των Η.Π.Α. (σχέδιο Μάρσαλ), όπως και των υπολοίπων ευρωπαϊκών δυνάμεων οι οποίες, εκτός των άλλων, βοήθησαν στο να λησμονηθεί το εθνικοσοσιαλιστικό παρελθόν της. Φυσικά η ίδια, η Γερμανία δηλαδή, δεν «επηρεάζεται» από κανενός είδους συναισθήματα αλληλεγγύης, θεωρώντας τα ανέκαθεν χαρακτηριστικό των αδυνάτων (η μοίρα των οποίων είναι ο «Καιάδας»). Επίσης, δεν νοιώθει εκ φύσεως την παραμικρή ευγνωμοσύνη για όποιον τυχόν τη βοηθήσει - αφού θεωρεί ότι αυτός που το κάνει, που τη βοηθάει δηλαδή, είναι υποχρεωμένος να συμπεριφερθεί έτσι, «σεβόμενος» τη «θεϊκή» υπεροχή της «άρειας φυλής» και υποκλινόμενος απέναντι της.

(β) Στις τεράστιες περιουσίες των ναζί, προερχόμενες από τη λεηλασία πολλών κρατών και πολιτών τους, οι οποίες σταδιακά επανεπενδύθηκαν στη βιομηχανία της (συμπεριλαμβανομένης της «πολεμικής», η οποία σχετικά εύκολα μεταβλήθηκε σε «πολιτική»). Προφανώς δεν είναι μόνο η εργασία, αυτή που εξασφαλίζει την οικονομική βιωσιμότητα και την επιτυχία στη βιομηχανική ή λοιπή παραγωγή αλλά, πολύ περισσότερο ίσως, το Κεφάλαιο, το οποίο δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις «εκμετάλλευσης» του εκάστοτε εργατικού δυναμικού.

(γ) Στη μεθοδική «απομύζηση» της εσωτερικής αγοράς της (δήθεν) ενωμένης Ευρώπης (άρθρο μας: ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ: Η Γερμανία είναι μέρος του προβλήματος της Ελλάδας, ενώ θα είναι η κύρια υπεύθυνη στην περίπτωση που τυχόν καταρρεύσει, κάτω από την πίεση της κρίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό νόμισμα 16/1/2010). Η ανταγωνιστικότητα που εξασφάλισε η Γερμανία, με τη μέθοδο του εργατικού και λοιπού dumping (μεταξύ άλλων, σε μία χώρα των 80 εκ. κατοίκων, οι επιχειρήσεις έχουν αναμφίβολα πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες ανάπτυξης, οπότε μπορούν να «επιδοτούν» τις επεκτατικές τους κινήσεις), του χρηματισμού κυβερνήσεων από τις επιχειρήσεις της (Siemens, Mercedes, MAN, Ferrostahl κλπ), καθώς επίσης της εκτεταμένης διαφθοράς συνειδήσεων, της προσέφερε ακόμη ένα πλεονέκτημα: αυτό της απεξάρτησης, της «ανοσίας» της καλύτερα απέναντι στις ενδεχόμενες, ανοδικές ή καθοδικές διακυμάνσεις του κοινού νομίσματος.

Ακριβώς για το λόγο αυτό, δεν ενδιαφέρεται σήμερα ιδιαίτερα για το μέλλον του Ευρώ, αφού στην περίπτωση της ανατίμησης του, ενισχύεται «εξαγωγικά» εντός της Ευρώπης ενώ, εάν υποτιμηθεί, ενισχύεται διεθνώς – απέναντι κυρίως στις Η.Π.Α. και στην Κίνα.

(δ) Στον έμφυτο «εθνικισμό» της χώρας, στον οποίο οφείλονται σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία, η πρόοδος, καθώς επίσης τα οικονομικά της επιτεύγματα (εξαγωγές, πλεονάσματα, βιομηχανική εξέλιξη κλπ). Ο εθνικισμός ανταποκρίνεται σε μία ενστικτώδη, μάλλον «βιολογική» ανάγκη: στην επιθυμία των ανθρώπων να ανακαλύψουν και να γνωρίσουν την καθορισμένη θέση τους στον κόσμο, καθώς επίσης να ανήκουν σε ένα ισχυρό συλλογικό σώμα, νοιώθοντας ταυτόχρονα ασφαλείς. Εφ’ όσον λοιπόν ο (φυλετικός) εθνικισμός καλύπτει μία τόσο μεγάλη και «πολύπλευρη» ανθρώπινη ανάγκη, προσφέροντας ουσιαστικά ένα είδος «αυτοπραγμάτωσης», είναι φυσικό να γίνεται αποδεκτός από τις μάζες, ενώ είναι «υποφερτή» η ολοκληρωτική «χροιά» του.

Ο γερμανικός εθνικισμός ειδικότερα εκδηλώνει ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό, το οποίο αποτελεί έναν σημαντικό «συστατικό» γενικότερα της «υπερβάλλουσας» ανθρώπινης φιλοδοξίας: Το αίσθημα κατωτερότητας των Γερμανών απέναντι σε πιο ισχυρά κράτη – κάποτε στη Μ. Βρετανία και σήμερα κυρίως στις Η.Π.Α.

Χωρίς δε αυτόν τον φυλετικό εθνικισμό ο οποίος, σε συνδυασμό με το συναίσθημα κατωτερότητας, «εκβάλλει» σε ένα σύμπλεγμα εξουσίας, θα ήταν αδύνατον να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή εντός της Γερμανίας – επίσης όχι η «πειθαρχία», η οποία ουσιαστικά επιβάλλεται στους Πολίτες από την Οικονομική & Πολιτική Αστυνομία, από τη Μυστική Υπηρεσία, καθώς επίσης από διάφορους άλλους «ελεγκτικούς» η «αποτρεπτικούς» μηχανισμούς, τους οποίους έχει στη διάθεση της η κρατική εξουσία.

Ειδικά μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, ο έμφυτος εθνικισμός χρησίμευσε τα μέγιστα στο να «σκύψουν το κεφάλι», να αφιερωθούν στην ανοικοδόμηση της χώρας με όλες τους τις δυνάμεις (αφού τους βοηθούσε να ξεχάσουν την ντροπή της ήττας από τον εχθρό), καθώς επίσης να περιμένουν υπομονετικά να έλθει εκείνη η στιγμή, η οποία θα τους επέτρεπε να επιβεβαιώσουν ακόμη μία φορά την ανωτερότητα της «φυλής» τους.

Ίσως εδώ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι, όπως αναφέρει ο πρώσος ιστορικός Treitschke, «Ο πόλεμος δεν είναι μόνο μία πρακτική, αλλά και μία θεωρητική αναγκαιότητα, μία επιτακτική απαίτηση της λογικής…..η έννοια του κράτους συνεπάγεται την έννοια του πολέμου, επειδή η ουσία του κράτους είναι η δύναμη. Το κράτος είναι λαός οργανωμένος σε μία κυρίαρχη δύναμη»

Σε κάποιο επόμενο άρθρο μας θα αναφερθούμε διεξοδικά στον ολοκληρωτισμό ο οποίος, έχοντας τη «δυνατότητα» να επιλύει τόσο το πρόβλημα της ανεργίας, όσο και αυτό της αναδιανομής των εισοδημάτων, επανέρχεται κάθε φορά στην επικαιρότητα, δια μέσου της αδυναμίας των υπολοίπων πολιτευμάτων (τα οποία βασίζονται στην ατομικότητα και στην ελευθερία) να εξασφαλίσουν μία διαχρονική λύση.

Ειδικά όμως σε σχέση με τη Γερμανία, οφείλουμε να τονίσουμε ότι, πριν από την ένωση της, ήταν μία από τις πλέον δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης, αφού παρείχε σε όλους ανεξαιρέτως τους Πολίτες της, αυτόχθονες και αλλοδαπούς, ελευθερία, σωστή αντιμετώπιση, πλήθος «κοινωνικές» υπηρεσίες (δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Ασφάλεια κλπ), καθώς επίσης ένα ιδανικό οικονομικό πλαίσιο για την ίδρυση και λειτουργία επιχειρήσεων. Δυστυχώς, η πολιτική της άλλαξε σχεδόν αμέσως μετά την ένωση της Δυτικής με την Ανατολική Γερμανία, ενώ ο ρυθμός της «επαναφοράς» του «θεϊκού», αστυνομικού κράτους αυξήθηκε τα μέγιστα, μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας από τη Βόνη στο Βερολίνο.

Ολοκληρώνοντας, επειδή οφείλουμε να ασχολούμαστε με τα δικά μας προβλήματα και όχι μόνο με τα ευρωπαϊκά, αφού ένας υγιής «συνεταιρισμός» απαιτεί υγιείς εταίρους (πόσο μάλλον όταν έχουμε διαπράξει αναμφίβολα αμέτρητα λάθη, ιδίως η Πολιτική μας), οι προτεραιότητες της Ελλάδας οφείλουν να είναι οι παρακάτω:

(α) Η αύξηση των εξαγωγών, με κύρια κατεύθυνση εκείνες τις χώρες, από τις οποίες εισάγουμε περισσότερο, έτσι ώστε να «ισοσκελίζεται» υποχρεωτικά το εμπορικό μας ισοζύγιο.

(β) Η μείωση των εισαγωγών, αφενός μεν με την προτίμηση μας στα ελληνικά προϊόντα (άρθρο συναδέλφου: Προτιμάτε με επιμονή προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα: Η πιο απλή και πρακτική λύση στα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας! 8/3/2010), αφετέρου δε με τις εισαγωγές από τις χώρες εκείνες που προωθούν τις δικές μας εξαγωγές. Για παράδειγμα, εάν η Ιταλία επιλέγει τα δικά μας εμπορεύματα ή τις υπηρεσίες (τουρισμός, ναυτιλία κλπ), τότε θα πρέπει και εμείς να αγοράζουμε τα δικά της αυτοκίνητα - ή οτιδήποτε άλλο παράγει με δικό της εργατικό δυναμικό.

(γ) Ο μηδενισμός του ελλείμματος του προϋπολογισμού, μέσω κυρίως του περιορισμού των δημοσίων δαπανών – της σπατάλης δηλαδή των φορολογικών εσόδων. Κατά την άποψη μας, η μείωση των μισθών των ΔΥ δεν είναι το ιδανικό μέτρο, παρά το ότι οφείλει άμεσα (αλλά σταδιακά) να εξισορροπήσει η τεράστια μισθολογική διαφορά που υπάρχει μεταξύ των δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων (εκτός αυτού, μία απότομη «αναδιανομή» θα μπορούσε να διαχωρίσει τους Πολίτες σε δύο αντίπαλες, αντιμαχόμενες τάξεις – γεγονός που πρέπει φυσικά να αποφευχθεί, πόσο μάλλον αφού ο βασικότερος «ένοχος της χρεοκοπίας» είναι η Πολιτεία). Το ίδιο ακριβώς θεωρούμε ότι ισχύει και για την αύξηση της φορολόγησης, αφού και τα δύο αυτά μέτρα, σε συνθήκες τόσο παγκοσμίου κρίσης, όσο και ευρωπαϊκής, θα είχαν σαν αποτέλεσμα μία εκτεταμένη ύφεση, η οποία θα μας οδηγούσε πολλές δεκαετίες πίσω.

Επομένως, αυτό που απομένει, από την πλευρά της εξοικονόμησης πόρων, είναι ο περιορισμός των ανεξέλεγκτων δημοσίων δαπανών, για την επίτευξη το οποίου θα πρέπει να δραστηριοποιηθούν όλοι οι Πολίτες ανεξαιρέτως. Ίσως εδώ να βοηθήσουν στην κατανόηση οι ενέργειες κάποιων πολιτών της Βραζιλίας, σύμφωνα με την εξής είδηση:

«Σε μία μικρή πόλη της Βραζιλίας, οι κάτοικοι αντέδρασαν στην κλοπή του δημόσιου χρήματος και στην ατιμωρησία των πολιτικών. Ενώσεις εμπόρων λοιπόν, δικηγόροι, πανεπιστημιακοί και κοινωνικές οργανώσεις, διαπραγματεύτηκαν την πρόσβασή τους στα έγγραφα του Δήμου. Διέθεσαν τον ελεύθερο χρόνο στη μελέτη τους και η διαφθορά εξαφανίστηκε. Επιπλέον, ο δήμος εξοικονόμησε 5 εκατ. δολάρια. Άλλες 35 πόλεις υιοθέτησαν το παράδοξο αυτό σύστημα».

Όπως φαίνεται από την είδηση, δεν είναι μόνο οι κρατικές υπηρεσίες, αυτές οι οποίες κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα, αλλά και οι δήμοι. Οι Πολίτες μίας χώρας πρέπει να κατανοήσουν πως, εάν θέλουν πράγματι να ζουν ελεύθεροι, οφείλουν να αναλαμβάνουν έμπρακτα υπευθυνότητες για τα κοινά, νοιώθοντας ότι η δημόσια περιουσία (οι δρόμοι, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι κοινωφελείς επιχειρήσεις κλπ), τους ανήκει και πρέπει να την προστατεύουν.

Σχεδόν όλοι συμφωνούμε, αναφορικά με τις «αδυναμίες» της Πολιτείας, αν και δυστυχώς δεν αφορά μόνο τη δική μας χώρα, αλλά όλες τις «δυτικές». Επίσης συμφωνούμε, σε σχέση με την έλλειψη εμπιστοσύνης του Πολίτη προς το κράτος (άρθρο μας: Η ΕΧΘΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η αίσθηση ότι επικρατεί το Δίκαιο, η εξάλειψη της συγκριτικής φτώχειας, η καταπολέμηση της αλαζονείας και η ισότιμη αντιμετώπιση όλων, απέναντι στους κοινούς κανόνες συμβίωσης, είναι οι βασικότερες προϋποθέσεις δημιουργίας «κοινωνικών» συνειδήσεων 25/12/2009).

Από την άλλη πλευρά, εμείς πιστεύουμε απόλυτα στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στον άνθρωπο – ειδικά στον Έλληνα πολίτη. Η δραστηριοποίηση του πολίτη λοιπόν στα «κοινά» είμαστε σίγουροι ότι, είναι η μόνη δυνατότητα επίλυσης των προβλημάτων μας – ιδιαίτερα της διαφθοράς. Κάτι τέτοιο όμως συνεπάγεται «εθελοντικές», αφιλοκερδείς δηλαδή ενέργειες, όπως αυτές των πολιτών της Βραζιλίας (έλεγχος των δημοσίων υπηρεσιών κλπ) – κάτι απόλυτα εφικτό, αφού όλοι μας έχουμε «έννομο» συμφέρον, σε σχέση με τη δημόσια περιουσία. Επομένως, δικαιούμαστε να ζητήσουμε ακόμη και τη βοήθεια των δικαστηρίων, εάν τυχόν δεν μας «επιτραπεί» η πρόσβαση και ο έλεγχος της διαχείρισης του δημοσίου πλούτου.

Φυσικά αυτού του είδους οι «ιδιωτικές» πρωτοβουλίες, οφείλουν να επεκταθούν και σε άλλους τομείς. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν σωστά στελεχωμένες ομάδες πολιτών, να «απαιτήσουν» από τα τηλεοπτικά μέσα να μην συμπεριλαμβάνουν ιδιοτελείς πολιτικούς στις ενημερωτικές εκπομπές τους, αλλά πολίτες (καθηγητές, επιχειρηματίες κλπ), έτσι ώστε αφενός μεν να ενημερωνόμαστε σωστά, αφετέρου δε να ελέγχεται αντικειμενικά η Πολιτεία - από τους ίδιους τους πολίτες της.

Επίσης, έχουμε την άποψη ότι το διαδίκτυο, με τις τεράστιες δυνατότητες που προσφέρει (συγγραφή κειμένων από μη εξαρτημένους, ανιδιοτελείς πολίτες, μαζική αποστολή ενημερωτικών mail κλπ), θα μπορούσε να αναδειχθεί στον καλύτερο δυνατό συνεργάτη του «ενεργού» Πολίτη - αρκεί να χρησιμοποιείται μεθοδικά και σωστά. Έτσι, θα μπορούσε να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των Πολιτών απέναντι στην Πολιτεία, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να ευδοκιμήσουν οι όποιες προσπάθειες αλλαγής και εξυγίανσης της Οικονομίας μας (άρθρο μας: ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ: Οι καινούργιοι εχθροί των κρατών, οι αντιδραστικές κοινωνίες που αναπτύσσονται ραγδαία, καθώς επίσης οι πολιτικές ηγεσίες, πιθανόν «παραγνωρίζουν» τη σημασία των συνεχώς υψηλότερων χρεών, τα οποία απειλούν «ευθέως ανάλογα» την εμπιστοσύνη των πολιτών στις χώρες τους 6/1/2010 ).

(δ) Ο μηδενισμός της δημιουργίας νέων χρεών, δημόσιων και ιδιωτικών, τα οποία θα μας οδηγούσαν χωρίς καμία αμφιβολία στην πλήρη υποδούλωση – πόσο μάλλον όταν δεν μπορεί να εξατομικευθεί η υπευθυνότητα στην όποια κυβέρνηση, αλλά «διαχέεται» σκόπιμα από τον έναν στον άλλο (άρθρο μας: Ετεροβαρές ρίσκο: Τα τρία βασικά στάδια του σπειροειδούς κύκλου των χρηματοπιστωτικών κρίσεων και η γενεσιουργός αιτία τους - Έφτασε αλήθεια το τέλος της κρίσης; 26/4/2009 ).

Εδώ πρέπει να τονίσουμε ακόμη μία φορά το ότι, η χρήση εκ μέρους της όποιας κυβέρνησης του «δανείου έσχατης ανάγκης» που μας ενέκρινε η Ευρωζώνη, σε συνεργασία με το ΔΝΤ, θα ήταν ποινικά κολάσιμη πράξη – ένα έγκλημα καλύτερα κατά του συνόλου των Ελευθέρων Ελλήνων Πολιτών. Το ίδιο ισχύει και για οποιεσδήποτε τυχόν «ιδιωτικοποιήσεις» κερδοφόρων κοινωφελών επιχειρήσεων του δημοσίου, οι οποίες ανήκουν στους Πολίτες της χώρας, ενώ δεν έχει καμία κυβέρνηση την εξουσιοδότηση να τις «εκποιήσει».

Βασίλης Βιλιάρδος