Στάση πληρωμών τώρα
Συντάκτης: Σπύρος Μαρκέτος
Στάση πληρωμών τώρα
Ο ι πρόσφατες δραματικές εξελίξεις δημιουργούν νέο πολιτικό σκηνικό και δίνουν μια πρόγευση των καταστάσεων που θα ζήσουμε τα ερχόμενα χρόνια. Ολοι αναρωτιόμαστε πώς θα αντιμετωπιστεί άμεσα η δημοσιονομική κρίση και πώς θα βγούμε μεσοπρόθεσμα από την πολύ ευρύτερη οικονομική κρίση που ήδη κλονίζει την Ευρωπαϊκή Ενωση. Θεωρώ αδύνατο να γίνουν αυτά στο πλαίσιο μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Πριν από καιρό είχα υποστηρίξει ότι πρέπει να κηρυχθεί στάση πληρωμών του δημόσιου χρέους (ξεπέρασαν τα 41 δισ. ευρώ το 2009) και να γίνει αναδιαπραγμάτευσή του. Ειδάλλως θα χρειαζόταν «να περικοπούν όλες οι κοινωνικές δαπάνες και να μπει φιτίλι στη δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή για να πληρωθούν κατά προτεραιότητα οι δανειστές».

Θυσίες χωρίς ορίζοντα
Οι εξελίξεις που μεσολάβησαν, δυστυχώς, επικυρώνουν αυτή την εκτίμηση. Απλώς το δημόσιο χρέος βάρυνε στο μεταξύ με άλλα 40 δισ. ευρώ, τα οποία φυσικά δεν έγιναν μισθοί και συντάξεις. Γλίστρησαν και πάλι προς τους ισχυρούς. Ο πλούτος κλείνεται στα θησαυροφυλάκια τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ τα νοικοκυριά ρίχνονται στη φτώχεια. Κάθε νεογέννητο βρίσκεται φορτωμένο με 30.000 ευρώ δημόσιο χρέος, που δεν δαπανήθηκε για χάρη του, και καλείται να δουλεύει ισόβια για να το ξεπληρώσει.

Τα επόμενα χρόνια οι οικονομικές θυσίες θα είναι αναπόφευκτες. Το ζήτημα είναι αν θα μοιραστούν και δίκαια. Θα μας κάνουν δουλοπάροικους των τραπεζιτών ή θα συνοδευτούν από θεσμικές αλλαγές ικανές να αντιστρέψουν την κοινωνική πόλωση; Μάχη αβέβαιης έκβασης, που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα.

Βασική πολιτική πραγματικότητα είναι ότι ο ελληνικός λαός είδε το κράτος να δίνει δεκάδες δισ. για να σώσει τις τράπεζες, ψήφισε την κυβέρνηση επειδή πληροφορήθηκε ότι «λεφτά υπάρχουν», και όμως καλείται τώρα σε θυσίες χωρίς ημερομηνία λήξης. Σε αυτές τις συνθήκες αποτελεί πράξη ύψιστης πολιτικής ανευθυνότητας να δοκιμαστούν ακόμη περισσότερο οι αντοχές του. Η αναδιανομή του εθνικού προϊόντος υπέρ των πλουσίων, που ζητούν οι θεσμικά ισχυροί γκουρού του νεοφιλελευθερισμού, θα εξαερώσει τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης, ενώ υπονομεύει, παράλληλα, την πραγματική οικονομία και την ίδια τη δημοκρατία. Λύση επομένως ηθικά, πολιτικά και οικονομικά απαράδεκτη.

Καν΄ το όπως ο Βενιζέλος
Η ιστορία μάς δίνει ένα διδακτικό παράδειγμα. Το 1932, με τον ελληνικό λαό πολύ πιο αμόρφωτο και ανοργάνωτο- και λιγότερο απαιτητικό από σήμερα- ο χαρισματικός πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, που είχε πρόσφατα επανεκλεγεί σαρώνοντας τους αντιπάλους του, εξανέμισε τη δημοτικότητά του αφαιμάσσοντας την οικονομία στη λεγόμενη Μάχη της Δραχμής. Οταν τελικά κήρυξε στάση πληρωμών, έπειτα από μερικούς μήνες αντίστασης δηλαδή, ήταν πια αργά. Το κόμμα του είχε διαλυθεί, η δημοκρατία εκτροχιαστεί, με τελικούς ωφελημένους τους Γλύξμπουργκ και τον Μεταξά. Η ειρωνεία είναι ότι, στη συνέχεια, σταθεροποιήθηκαν οι ακροδεξιές κυβερνήσεις ακριβώς επειδή η ελληνική οικονομία, διαψεύδοντας τους τότε γκουρού των αγορών, σημείωσε πρωτοφανείς ρυθμούς ανόδου. Η πτώχευση ξαναζωντάνεψε την αγορά, μεταφέροντας πόρους από τα θησαυροφυλάκια των τρα πεζών στην πραγματική οικονομία, από το εξωτερικό στο εσωτερικό. Μια ιστορία που την περιγράφει ωραία ο Μαρκ Μαζάουερ.

Είναι σήμερα εφικτό αυτό που έκανε τότε ο Βενιζέλος; Ναι, είναι. Παραπάνω από 40 «πτωχεύσεις» σημειώθηκαν παγκόσμια μετά το 1970, και γενικά ωφέλησαν τις χειμαζόμενες οικονομίες. Η Ρωσία και η Αργεντινή σε τέτοιες «χρεοκοπίες» στήριξαν την υγιή οικονομική τους μεγέθυνση, με εξαιρετικούς ρυθμούς, τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με τη σχετική βιβλιογραφία οι κίνδυνοι είναι, στη δική μας περίπτωση, μάλλον θεωρητικοί. Κυρίως ο πρόσκαιρος αποκλεισμός από τις διεθνείς χρηματαγορές, οι οποίες ωστόσο έτσι κι αλλιώς δεν μας δανείζουν, πλέον, με λογικούς όρους.

Η «πτώχευση» και το ευρώ
Είναι συμβατή η «πτώχευση» όμως με την παραμονή στο ευρώ; Ναι, είναι. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης περιορίζει τα επιτρεπόμενα ελλείμματα, αλλά αφήνει τις εθνικές κυβερνήσεις να βρουν μόνες τους το πώς θα ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η Αθήνα αποφασίζει αν θα ρίξει το έλλειμμα κλείνοντας νοσοκομεία και σχολεία (προϋπολογισμός 2010 για την Παιδεία:

7,6 δισ. ευρώ· Υγεία και Πρόνοια: 6 δισ. ευρώ) ή αναστέλλοντας τις πληρωμές στους τραπεζίτες (προϋπολογισμός 2010 για τοκοχρεολύσια: 45 δισ. ευρώ). Δεν είναι γραμμένο πουθενά στο Σύνταγμα ότι οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους πιστωτές υπερτερούν έναντι των ευθυνών του προς τους πολίτες. Το ποιος παίρνει τι, ψηφίζεται κάθε χρόνο εξαρχής από την εθνική αντιπροσωπεία. Είναι θέμα πολιτικής απόφασης, της Αθήνας και όχι της Φραγκφούρτης ή των Βρυξελλών, αν ο προϋπολογισμός θα σώσει το κοινωνικό κράτος ή τις τράπεζες.

Συμφέρει άραγε τους ισχυρούς της ΕΕ να μας διώξουν από το ευρώ; Κάτι τέτοιο δεν μπορούν να το κάνουν αν ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό, έστω και μη πληρώνοντας τους τραπεζίτες και φορολογώντας τους πλούσιους. Ούτε θα τις συνέφερε. Θα υπονόμευαν έτσι την ισχύ και τη βιωσιμότητα του ευρώ, δίχως να αντιμετωπίσουν τις κερδοσκοπικές επιθέσεις των τραπεζών, οι οποίες αμέσως μετά θα στόχευαν την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, το Βέλγιο και ακόμη και τη Γαλλία- χώρες όλες τους με συνολικές δανειακές ανάγκες επαχθέστερες των δικών μας.

Θαπατέρο και Παπανδρέου
Κηρύσσοντας, τώρα, στάση πληρωμών διατηρούμε εμείς τον έλεγχο της οικονομίας, προφυλάσσουμε το στοιχειώδες κοινωνικό κράτος και σώζουμε την, ατελή έστω, δημοκρατία. Σκεφτείτε μόνο τις συνέπειες αν εκχωρήσουμε στη Φραγκφούρτη τα ηνία μιας βυθισμένης σε κρίση οικονομίας, αποσταθεροποιώντας στο μεταξύ και το πολιτικό μας σύστημα, μόνο και μόνο για να ακούσουμε του χρόνου ότι η ΕΕ δεν έχει άλλα περιθώρια στήριξής μας.

Ορθά ο Θαπατέρο ανέθεσε στην αντικατασκοπία να βρει ποιοι κερδοσκοπούν ενάντια στη χώρα του. Το λιγότερο λοιπόν που πρέπει να δηλώσει ο δικός μας πρωθυπουργός, σε όσους μάς εκβιάζουν, είναι το πολιτικά έντιμο και δημοκρατικά απαραίτητο. Δηλαδή ότι εκλέχτηκε με πρόγραμμα αντίθετο, επομένως αν συνεχιστούν οι πιέσεις θα προκηρύξει νέες εκλογές, ώστε ο ελληνικός λαός να αποφασίσει με μάτια ανοιχτά. Σε αυτή την περίπτωση, υποπτεύομαι, οι λεονταρισμοί θα μειωθούν εντυπωσιακά. Γιατί η συνέχισή τους τότε, επαπειλεί αναγκαστική στάση πληρωμών μέσα σε εβδομάδες, και σύντομα ξήλωμα του ευρώ. Πράγμα που λίγες αγορές, κερδοσκόποι, τραπεζίτες θα ριψοκινδύνευαν.

http://www.tovima.gr/

Ο κ. Σπύρος Μαρκέτος είναι επίκουρος καθηγητής Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

«Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες», έλεγαν οι πρόγονοί μας. Σήμερα θα μπορούσε κάλλιστα να μεταφρασθεί σε «Όταν ακούς Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, βάλτο στα πόδια». Πώς φθάσαμε όμως στη σημερινή τραγελαφική κατάσταση; Η χώρα μας να θεωρείται το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης και ταυτόχρονα το 1,5% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ (τόσο είναι το ποσοστό της Ελλάδας) να κλονίζει (!) τα θεμέλια της Ε.Ε.;

Η σημερινή κατάσταση, κατά τη γνώμη μου, έχει διπλή ανάγνωση, την Ευρωπαϊκή (διαβ. Γερμανική) και την Ελληνική.

Είναι προφανές εδώ και χρόνια, ότι σε επίπεδο Ε.Ε. η Γερμανία, που συνεισφέρει είναι αλήθεια το μεγαλύτερο μέρος στον προϋπολογισμό της Ε.Ε., κάποια στιγμή θα "έσφιγγε" τα λουριά στους "Εταίρους" της και θα επέβαλε τα δικά της μέτρα και σταθμά, αλλά και τις δικές της επιθυμίες. Είναι γελοίο, κάποιος να πιστεύει ότι ένας λαός θα άλλαζε κουλτούρα μέσα σε 50 χρόνια και θα ενδιαφερόταν για το καλό όλης της Ευρώπης. Η Ε.Ε. για την Γερμανία, είναι το όχημα για την πλήρη επικράτηση της στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και το εργαλείο για την επίτευξη του στόχου δεν είναι άλλο από την αρχή της δημοσιονομικής πειθαρχίας (sic).

Μια αρχή, την οποία οι Γερμανοί, λόγω κουλτούρας και επιπέδου, εύκολα εφαρμόζουν (εξάλλου ποιος τους ελέγχει), αλλά για τους λαούς του Ευρωπαϊκού Νότου και τις χώρες του τ. Ανατολικού Μπλοκ είναι δυσεφάρμοστη ή ανέφικτη. Η εν λόγω αρχή, η οποία τίθεται εν αμφιβόλω από πολλούς οικονομολόγους, αποτελεί αγχόνη για την ανάπτυξη και οδηγεί μαθηματικά σε βαθιά ύφεση και σε αυτό που ο ΓΑΠ αποκάλεσε "εκχώρηση Εθνικής κυριαρχίας", χωρίς επιστροφή, θα πρόσθετα εγώ. Αλλά γιατί να ενδιαφέρεται η Γερμανία για την ανάπτυξη της Ελλάδας και κάθε άλλης χώρας της Ε.Ε.; Γιατί να την απασχολεί η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων; Κάθε άλλο μάλιστα. Την ανάπτυξη που χάνει η Ελλάδα, την καρπούται η Γερμανία (βλ. αγορά εξοπλισμών κ.α.), την δε εκχώρηση κυριαρχίας και ό,τι αυτό συνεπάγεται (π.χ. διαπραγματευτική αδυναμία επί των εθνικών θεμάτων), θα φροντίσουν οι Γερμανοί να διευθετήσουν επ ωφέλεια τους με αντισταθμιστικά οφέλη από τρίτες χώρες (π.χ. Τουρκία, FYROM).

Μεσούσης λοιπόν της Παγκόσμιας Οικονομικής κρίσης (για τη οποία καλό θα ήταν κάποτε να συζητήσουμε), δόθηκε η ευκαιρία στη Γερμανία να επιβάλλει τους όρους της σε όλους τους "εταίρους" της, χρησιμοποιώντας σαν αιτιολογία τον "φετιχισμό του ελλείμματος". Αλλά για να γίνει αυτό, χρειαζόταν ένα μαύρο πρόβατο (ΕΛΛΑΔΑ) και αυτό βρέθηκε εύκολα λόγω ενός ανύπαρκτου πρωθυπουργού (Κ. Καραμανλής) και ενός ανίκανου υπουργού οικονομίας (Γ. Αλογοσκούφη), τον οποίο διαδέχθηκε ένας παντελώς άσχετος περί τα δημοσιονομικά (Γ. Παπαθανασίου). Τα μέτρα λοιπόν κατά της χώρας μας (σ.σ. ακόμη και σε αφαίρεση της ψήφου του Έλληνα υπουργού οικονομικών στο ECOFIN έφθασαν), δεν αφορούν μόνο στην Ελλάδα. Πρέπει όλοι οι "Εταίροι" να αντιληφθούν ότι η Γερμανία της MERKEL (και μη χειρότερα), δεν αστειεύεται και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία της. Ποιος θα τολμούσε άλλωστε; Πορτογαλία και Ισπανία ή Βέλγιο και Ιταλία; Για όλους αυτούς χτυπάνε τα καμπανάκια των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, αφού ξεπέρασαν τα ποσοστά που οι Γερμανοί (επειδή έτσι τους βόλευε), επέβαλαν στο σύμφωνο σταθερότητας.

Ακόμη και η Γαλλία και ο φιλόδοξος Πρόεδρος της, πάνε "πάσο" γιατί το 2010 το έλλειμμα της θα φθάσει 8,2%. Δεν μας φταίνε λοιπόν οι χρηματοοικονομικές αγορές και οι κερδοσκόποι. Αυτοί απλά "διαβάζουν" ή έχουν εσωτερική πληροφόρηση, για τα μελλούμενα και κάνουν τη δουλειά τους (δηλ. κερδοσκοπούν). Κακώς λοιπόν ο ΓΑΠ, αναφέρεται σε δολοπλοκία κερδοσκόπων. Έτσι, απλώς αποπροσανατολίζει το λαό και εκών - άκων δίνει άλλοθι στους "προστάτες" μας.

Η τραγικότερη σκηνή πάντως σε αυτό το θέατρο του παραλόγου (case study θα το έλεγαν οι Αγγλοσάξονες), που παίζεται σε βάρος της χώρας μας, ήταν η φιγούρα του μαινόμενου προέδρου των Πράσινων (ΚΟΝ ΜΠΕΤΙΤ) στο Ευρωκοινοβούλιο, όταν ξεσπάθωσε κατά της πολιτικής της Ε.Ε., όσον αφορά στην "αλληλεγγύη" προς την Ελλάδα και τα "έριξε χύμα και τσουβαλάτα" στον Αλμούνια (τι φάτσα κι αυτή), με τους Έλληνες Ευρωβουλευτές όχι μόνο να μην κάνουν παρέμβαση, αλλά ούτε καν να χειροκροτούν! Και μιλάμε για ΟΛΟΥΣ τους Ευρωβουλευτές όλων των Ελληνικών κομμάτων!
Δεν μπορώ βέβαια να πω τίποτα για τον κ. ΛΑΜΠΡΙΝΙΔΗ (για όσους δεν τον ξέρουν, είναι ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ στην Ευρωβουλή), ο οποίος κομψότατα ενδεδυμένος μετά την εν λόγω συνεδρίαση, συνεντευξιαζόμενος δήλωσε την ευαρέσκειά του και δεν παρέλειψε να προσθέσει (τρομάρα του) ότι θα ήθελε οι Πράσινοι να υποστηρίζουν και τα εθνικά μας θέματα (σ.σ. συνεχίστε κ. Λαμπρινίδη την έντονη δραστηριότητά σας στο Ευρωκοινοβούλιο και εμείς θα μεταφέρουμε στους Πράσινους το αίτημα σας). Και για να καταλήξω περί Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, αυτά τα περίφημα Ταμεία Συνοχής γιατί υπάρχουν;



Η Ελληνική ανάγνωση της σημερινής κρίσης, πρέπει να αρχίσει τουλάχιστον 6 χρόνια πίσω. Τότε ένας, πέρα από κάθε επιθυμία του άνθρωπος, ανέλαβε πρωθυπουργός, με ανίκανους συνεργάτες, όντας παντελώς άσχετος με την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας. Έτσι απλά, επειδή τον έλεγαν Κ. Καραμανλή. Κάποιοι νόμιζαν ότι επρόκειτο για μετεμψύχωση του "εθνάρχη", αλλά τους διέφυγε ότι ο Κώστας γεννήθηκε πολύ πριν πεθάνει ο Κων/νος.

Αυτός λοιπόν, ο μη "υπάρχων" πρωθυπουργός, εκχώρησε εν λευκώ την οικονομία της χώρας σε ένα καλό κιθαριστή, αλλά απίστευτα άσχετο (είναι και καθηγητής τρομάρα του), τον Γ. Αλογοσκούφη. Από την πρώτη μέρα έδειξε το επίπεδό του, διατάζοντας την περίφημη απογραφή. Πίστευε ο αφελής ότι η ευημερία των αριθμών στην περίοδό του, θα τον έφθανε μέχρι την πρωθυπουργική καρέκλα. Τελικά τον έστειλε πίσω στους άτυχους φοιτητές της ΑΣΟΕΕ. Όταν τα πράγματα έφθασαν στο απροχώρητο, απεχώρησε και τη θέση ανέλαβε ο Γ. Παπαθανασίου.

Γι αυτόν δεν υπάρχει κριτική, γιατί ούτε και ο ίδιος ήξερε τι έλεγε ή τι έκανε. Σ αυτόν δεν καταλογίζω ψέματα, γιατί δεν μπορούσε να κρίνει. Ό,τι του έλεγαν, έλεγε. Τις κριτικές όμως δεν πρέπει να αποφύγουν, ούτε οι πρώην Γ. Παπαντωνίου και Ν. Χριστοδουλάκης, ειδικά ο δεύτερος, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά και έπρεπε να πάρει μέτρα, ώστε η χώρα να μη βρεθεί στη δυσάρεστη σημερινή κατάσταση. Άσχημο είναι επίσης, ότι και σήμερα ακόμη δεν εκφράζει άποψη, δεν αιτιολογεί, δεν δίνει εξηγήσεις για το τι έγινε εκείνη την περίοδο και πως φθάσαμε στο σημερινό χάος (αυτά περί GOLDMAN SACHS και δανειακών τρικ, πως σας φάνηκαν;)

Ο Μέρτενς,οι αποζημιώσεις και ο Καραμανλής

Τον Μάιο του 1957, ο Μαξ Μέρτενς, ο χασάπης της Θεσσαλονίκης, ο ναζί που ευθυνόταν για τον εκτοπισμό των Ελλήνων Εβραίων και την κλοπή των περιουσιών τους, επέστρεψε στην Ελλάδα. Σύμφωνα με μια σημερινή εκδοχή, για να αναζητήσει κομμάτι του θησαυρού των Εβραίων που είχε βυθίσει με πλοίο στην Ελλάδα. Όπως και να έχει, σίγουρος πάντως, για την φιλικότητα του ελληνικού καθεστώτος. Καταζητούμενος από το 1947, ένοιωθε περιέργως αρκετά ασφαλής στην χώρα που είχε κατακάψει. Εκείνη την εποχή μάλιστα ήταν στέλεχος του γερμανικού υπουργείου Δικαιοσύνης και φίλος του καγκελάριου Αντενάουερ.Κάποιοι εβραίοι όμως τον αναγνώρισαν και απαίτησαν την σύλληψή του. Ο Μέρτενς πραγματικά συνελήφθη.

Τον Νοέμβριο του 1958 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον Ευάγγελο Αβέρωφ επισκέπτονται την Βόννη. Ενδίδουν στις πιέσεις του Αντενάουερ να μην διεκδικήσουν πολεμικές αποζημιώσεις. Με την επιστροφή στην Ελλάδα ο Καραμανλής περνά μάλιστα νόμο για αναστολή δίωξης εγκληματιών πολέμου. Ακόμη και οι Άγγλοι την εποχή εκείνη κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση πως «αμνηστεύει εγκληματίες πολέμου». Ο μοναδικός εγκληματίας πολέμου που έχουμε στην Ελλάδα είναι ο Μέρτενς. Ο νόμος αρχικώς τον εξαιρεί από την αμνήστευση αλλά λίγο αργότερα τροποποιείται ο νόμος (ν.δ. 3933/1959) και τον συμπεριλαμβάνει. Έτσι ενώ ο Μέρτενς καταδικάζεται σε 25 έστω μόλις χρόνια κάθειρξης στέλνεται στη Γερμανία όπου απελευθερώνεται. Η υποχωρητική συμπεριφορά του Καραμανλή δεν έχει καμιά εμφανή εξήγηση. Κυβερνητικά στελέχη λένε πως ευνοεί το κλίμα των καλών σχέσεων Ελλάδας Γερμανίας και την είσπραξη ενός δανείου 200 περίπου εκατομμυρίων μάρκων. Αντί να διεκδικήσουμε δεκάδες δισεκατομμύρια όπως είχαμε δικαίωμα, το βουλώνουμε με ένα δάνειο. Γιατί;

Κατά πολλούς η εξήγηση είναι σε όσα είπε μόλις απελευθερώθηκε ο ίδιος ο Μαξ Μέρτενς. Με συνεντεύξεις του στη Σπηγκελ και την Ηχώ του Αμβούργου υποστηρίζει πως κατά την κατοχή, συνεργάτες του ήταν μέλη της κυβέρνησης Καραμανλή. Κατονομάζει μάλιστα συγκεκριμένα:

1. Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σύμφωνα με τον Μέρτενς ο Καραμανλής είχε δώσει πληροφορίες ακόμη και για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου αλλά οι γερμανοί δεν τον πίστεψαν
2. Τον Δημήτρη (Τάκο) Μακρή, υπουργό εσωτερικών του Καραμανλή
3. Τον Γεώργιο Θέμελη υφυπουργό Άμυνας
4. Την Δοξούλα σύζυγο του Μακρή η οποία ήταν γραμματέας του και σύνδεσμος με τους πληροφοριοδότες

Οι συνεντεύξεις αναστατώνουν την πολιτική ζωή της χώρας. Η ΕΔΑ μιλά για προδότες που αντάλλαξαν την γερμανική σιωπή με υποχωρήσεις από τις αποζημιώσεις. Έτσι εξηγήθηκε η σπουδή επίσκεψης του Καραμανλή στη Βόννη και η απελευθέρωση του Μέρτενς.

Αποκαλύφθηκε πως πραγματικά ο Μακρής την εποχή της κατοχής διορίστηκε από τα γερμανικά στρατοδικεία ως «δικηγόρος» ελλήνων. Η γυναίκα του Δοξούλα ήταν πραγματικά γραμματέας του Μέρτενς στη Θεσσαλονίκη και ο Θέμελης διορισμένος από τους γερμανούς Νομάρχης. Για τον Καραμανλή δεν υπήρχαν στοιχεία. Μόνο ο τρόπος που έκλεισε την υπόθεση των ελληνικών διεκδικήσεων. Κανένας από τους θιγόμενους δεν κατέφυγε στα γερμανικά δικαστήρια εναντίον του Μέρτενς.

Η ανώμαλη δεκαετία του 60 και βέβαια το μετεμφυλιοπολεμικό ελληνικό κράτος έθαψε την υπόθεση Μέρτενς. Στα άπαντα Καραμανλή, υπάρχει μόνο μια παράγραφος για την υπόθεση που έριξε την πιο σκοτεινή σκιά στην προσωπική ιστορία του Καραμανλή.

Η Ιστορία για μια ακόμη φορά υποχώρησε μπροστά στις ανιστόρητες και αυθαίρετες ερμηνείες της. Ο Καραμανλής έγινε Εθνάρχης, οι έλληνες όσο περήφανοι ήθελαν τα σχολικά εγχειρίδια και οι συνεργάτες των Ναζί ιστορικές οικογένειες πάνω από όλα πατριωτικές.

Αυτή είναι η εξήγηση γιατί η Ελλάδα δεν πήρε πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω βεβαίως γιατί όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν ευνόησαν, αλλά σαμποτάρισαν προσπάθειες ελλήνων πολιτών (κάτοικοι Διστόμου) να διεκδικήσουν με βάση τους ευρωπαικούς νόμους όσα είχαν δικαίωμα.

Οι Γερμανοί βεβαίως είναι φίλοι μας αλλά φίλτατη είναι η αλήθεια. Ας αφήσουμε λοιπόν τους λεονταρισμούς και τις εκρήξεις εθνικής αγανάκτησης γιατί το δάχτυλο της Αφροδίτης σηκώθηκε ειρωνικά μπροστά στο πρόσωπό μας . Η εθνική μας περηφάνεια δεν απειλήθηκε από έναν ανόητο συντάκτη ύλης του Focus αλλά από εμάς τους ίδιους. Και θα απειλείται όσο στη θέση της ιστορικής αλήθειας βάζουμε ανιστόρητους αγανακτισμένους και εύθικτους απολίτικους.

Αρθρο /www.koutipandoras.gr