Αρχίζω να πιστεύω ότι μπορεί και να φλερτάρω με τα όρια της συνομοσιολόγίας που πάντα μου προκαλούσε αποστροφή, μετά πάλι αντιλαμβάνομαι, πως όπως όλοι οι άνθρωποι, διαθέτω άμυνες, και υπερασπίζονται το σύστημα αξιών που από την οικογένεια, την εκπαίδευση και το κοινωνικό κατεστημένο κουβαλώ. Δε νιώθω βέβαιος, όμως το ένστικτό μου, όταν δεν προφτάσω να το πνίξω, λέει πως αυτή τη φορά δεν πρέπει να οδηγηθούμε στις προβλεπόμενες εξελίξεις μα να ακολουθήσουμε πορεία ρηξικέλευθη (Αυτός που ανοίγει νέους δρόμους στην πολιτική, την κοινωνία, την οικονομία) ξεπερνώντας τους φόβους που εμπεριέχει η πορεία προς το άγνωστο.
Είναι εμφανές ότι την ηρεμία, την ασφάλεια και σταθερότητα που τουλάχιστο η δικιά μου γενιά μεγαλώνοντας θεώρησε δεδομένη την έχουμε πλέον απολέσει για τα καλά, το ζήτημα είναι πόσο χρόνο χρειάζεται ο καθένας από εμάς και μια κοινωνία συνολικά για να το συνειδητοποιήσει. Ιστορικά έχει αποδειχθεί πως τα αντανακλαστικά της εκάστοτε κοινωνίας λειτουργούν με μεγάλη χρονική υστέρηση, ώστε τελικά να μην καταφέρνουν να αποτρέπουν τη νέα τάξη πραγμάτων και να περιορίζονται σε ηρωικές αλλά αναποτελεσματικές σπασμωδικές ενέργειες.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος έχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι όλοι όσοι διαδραματίζουν από θεσμικής πλευράς ρόλο οργανωτή, επιτηρητή και εμπειρογνώμονα δεν είναι καθόλου βέβαιοι για την ορθότητα των απόψεων που εκφράζουν, απλά αν στο τέλος ο ασθενής πεθάνει θα σου πουν πως η κατάσταση ήταν εξ αρχής μη αναστρέψιμη και θα πάρουν το καπελάκι τους να παν να πεθάνουν και τον επόμενο! Για τους λόγους αυτούς πιστεύω όλο και περισσότερο ότι η ρήξη πρέπει να έρθει τώρα. Τα μέτρα κοινωνικής αναλγησίας και απώλειας βασικών δικαιωμάτων δεν πρέπει να γίνουν αποδεκτά. Τα κοράκια δήθεν επενδυτές να αντιληφθούν πως δεν είναι ευπρόσδεκτοι και δε θα καλοπεράσουν.
Σε μια κουβέντα πρόσφατα μου μιλούσαν για τον αποπληθωρισμό μέσο της μείωσης των αμοιβών, αυτά τα πιστεύουν μόνο όσοι δεν έχουν καμία αντίληψη για την ελληνική πραγματικότητα. Η ντομάτα φεύγει από το χωράφι στην Κρήτη με 0,30€ και φτάνει στο ράφι 2€ και εμείς συζητάμε να μειωθεί η αμοιβή της κακομοίρας που τις μαζεύει και τις πλένει, γιατί για να γίνουν τα 0,30€ 0,27€;
Οι μισθοδοσίες στα Γερμανικά και τα Γαλλικά ΙΚΕΑ έχουν μισθωτούς με αποδοχές κάτω των 1000€; Kαι γιατί τα ίδια προϊόντα εκεί είναι φθηνότερα; Ή μήπως πιστεύει κανείς πως αυτό θα αλλάξει αν απελευθερωθούν τα κλειστά επαγγέλματα; Οι άνθρωποι που μας ετοιμάζουν μέτρα και προγράμματα είναι τελείως ΓΚΑΟΥ και αυτά που σχεδιάζουν δεν είναι τίποτα περισσότερο από πειράματα με τον ελληνικό λαό να παριστάνει τα χαμστεράκια της Μέρκελ και του ΔΝΤ.
Βρήκα στο διαδίκτυο τη συνέντευξη του Δημοσιογράφου-Ερευνητή Alex Jones της Infowars.com στην Helen Skopis, για την καταλήστευση της απολύτως διαβρωμένης Ελλάδας είναι μακροσκελής και πιθανόν αυτό να λειτουργεί αποτρεπτικά για τους περισσότερους, προτείνω να δοκιμάσετε να τη διαβάσετε, το έκανα κι εγώ και δεν έπαθα τίποτα!
Αν πάλι δεν σας έψησα μπορείτε να την δείτε οπτικοποιημένη πατώντας εδώ για το πρώτο μέρος κι εδώ για το δεύτερο.
Έλληνες, Πείτε ΟΧΙ!!!
Helen Skopis:
Κάποιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί πρότειναν τη συμμετοχή του ΔΝΤ και οποιοδήποτε άλλο πακέτο βοήθειας, μαζί με αυτό των μελών της Ευρωζώνης. Πολλοί οικονομολόγοι λένε πως η αναζήτηση βοήθειας από το ΔΝΤ δεν ευνοεί μία χώρα, κάποιοι έφτασαν να λένε ότι είναι καταστροφικό. Γιατί;
Alex Jones:
Ξέρουμε τι κάνει το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Το 2002, ο Τζόσεφ Στίκλιτς, αρχι-οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας, έφυγε και δημοσιοποιήθηκαν χιλιάδες έγγραφα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Τα έβγαλε το BBC. Υπάρχει το εκπονημένο σχέδιο 100+, που αναγκάζουν κυρίως τις τριτοκοσμικές χώρες του παρελθόντος, να υπογράψουν. Και έτσι χρεώνεσαι πιο πολύ. Οι τράπεζες κάνουν το λεγόμενο fractional reserve banking, πράγμα που υποτιμά ένα νόμισμα, αλλά δίνει δύναμη στις τράπεζες. Οπότε το ΔΝΤ… ας πούμε ότι η Ελλάδα είναι ένας άντρας που πνίγεται. Τον πλησιάζει σκάφος και το ΔΝΤ θα σου ρίξει σφυριά στο κεφάλι. Αυτό δεν βοηθάει. Χώρες όπως η Νιγηρία, έπαιρναν πριν 30 χρόνια δάνειο ενός δις δολαρίων από το ΔΝΤ και γι΄ αυτό το δάνειο έχουν ήδη πληρώσει 46 δις δολάρια σε τόκους, ενώ χρωστάνε ακόμη πάνω από 50 δις για ένα δάνειο 1 δις. Έχουμε λοιπόν σχεδόν 100 δις, για ένα δάνειο 1 δις.
Οι μεγαλο-ιδιωτικές τράπεζες έρχονται, λαδώνουν τους πολιτικούς για να αυξήσουν τους φόρους, να επεκτείνουν το δίκτυο κοινωνικής πρόνοιας, να εξαρτώνται όλοι από αυτό. Να δημιουργούν κολεκτίβες στο όνομα της βοήθειας του πληθυσμού. Αλλά τα εσωτερικά τους έγγραφα δείχνουν πως μόλις σε κάνουν να εξαρτάσαι, χρεωκοπούν την χώρα σου και στην συνέχεια παίρνουν πίσω τις παροχές, ώσπου όλοι οι φόροι σας ξεπληρώσουν επιτόκια στις ιδιωτικές τράπεζες. Στην τελική όμως αυτές δεν θέλουν να ξεπληρώσεις το χρέος. Θέλουν να πάρουν την χώρα σου.
Ο Χίτλερ κατέκτησε την Ελλάδα με στρατό. Και άλλα έθνη το έκαναν με στρατό, αλλά στο τέλος τους διώξατε. Εδώ μιλάμε για κατάκτηση με το ατσάλι. Με συγκαλυμμένο οικονομικό πόλεμο. Εσείς, ως πατριώτες, πρέπει να ορθώσετε ανάστημα, να πείτε ΟΧΙ και να καταλάβετε ότι πρέπει να γίνουν περικοπές στην πρόνοια και στο μέγεθος της κυβέρνησής σας, για να κρατήσετε ένα στοιχειώδες δίκτυο κοινωνικής πρόνοιας. Αν δεν γίνει, στο τέλος θα ξυπνήσετε άστεγοι και υπόδουλοι στον τόπο που κατείχαν οι πρόγονοί σας.
Helen Skopis:
Πάμε τώρα στην Ευρώπη. Ο Αντιπρόεδρος της Ελλάδας, Θεόδωρος Πάγκαλος, κατηγόρησε την Μέρκελ ότι κερδοσκοπεί από το αδύναμο Ευρώ και αρνείται να δεσμευτεί στην υποστήριξη ενός ευρωπαϊκού πακέτου βοήθειας για την Ελλάδα. Συμφωνείτε μαζί του;
Alex Jones:
Απολύτως. Η Γερμανία είναι ο κινητήριος μηχανισμός της Ευρώπης. Είναι η τρίτη παραγωγός όπλων στον κόσμο, μετά τις Η.Π.Α. και την Ρωσία. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στη σύνοδο Μπίλντερμπεργκ -αυτό ειπώθηκε στις ειδήσεις- εκπόνησε σχέδιο άκαμπτης ενσωμάτωσης της Ευρώπης, για να χρωστάνε οι ευρωπαϊκές χώρες στη Γερμανία, στην καρδιά της Ε.Ε.. Οπότε, ξαναλέω. Η Γερμανία είναι ο κυρίαρχος μηχανισμός στην Ευρώπη, που ηγείται αυτής της αντίληψης και η Ελλάδα βρίσκεται εκεί ακριβώς που ήθελε η Γερμανία.
Ο σπουδαίος Ελληνικός λαός πρέπει να ερευνήσει αυτό που έγινε στην Ισλανδία πέρυσι. Ο Ισλανδικός λαός αρνήθηκε δημόσια να πληρώσει για τα παράγωγα εξαπάτησης, στα οποία τους έχωσε η Goldman Sachs και άλλοι, που τώρα κουμαντάρουν τη χώρα σας. Και τελικά απεδείχθη ότι οι μεγαλοτράπεζες είχαν το χρήμα αποπληρωμής στην Ισλανδία. Ήταν λοιπόν μία γιγάντια απάτη. Πρέπει να πείτε ΟΧΙ σ΄ αυτό το χρέος. Το κατεστημένο θα σας τρομοκρατήσει. Θα σας κόψει το ρεύμα, θα αυξήσει την τιμή του νερού σας, θα σας απειλήσουν με εμπάργκο. Ο κόσμος όμως τους έχει πάρει χαμπάρι. Αν σταθεί η Ελλάδα δυνατή, αν ελέγξετε την κυβέρνησή σας και διώξετε τις μαριονέτες που δουλεύουν ανοιχτά για τις τράπεζες, τότε θα πουν και άλλες χώρες ΟΧΙ και θα αλλάξει η ροή αυτού του σύγχρονου άξονα του κακού, που λέγεται διεθνές τραπεζικό καρτέλ.
Helen Skopis:
Σύμφωνα με το Ρόϊτερς, η Γαλλία και η Γερμανία πιέζουν την Ελλάδα να αγοράσει σκάφη και πολεμικά αεροπλάνα τους, την ίδια ώρα που ζητάνε περικοπή δημοσίων δαπανών και μείωση του ελλείμματος. Τι γίνεται εδώ;
Alex Jones:
Άκου τι γίνεται. Έχεις την Γερμανία ως μεγάλη βιομηχανική βάση της Ευρώπης, που βάζει όλες τις χώρες σε χρέος. Μετά σου δανείζουν χρήματα, με την προϋπόθεση να αγοράσεις τα δικά τους βιομηχανικά προϊόντα. είναι μία μορφή σύγχρονου μερκαντιλισμού, που σχεδιάστηκε για να εξαρτηθείς, αλλά και να αποβιομηχανοποιηθείς στην πορεία. Το είδαμε να γίνεται στον τρίτο κόσμο και η Ελλάδα είναι σε μία κατάσταση ζωής-θανάτου.
Σε κάθε περίπτωση, αν πάρετε και άλλα δάνεια, αν βουλιάξετε περισσότερο στα χρέη με αυτούς… Προσέξτε πως το πασάρουν τα ΜΜΕ. Λένε «θα μας δώσει δάνειο το ΔΝΤ;», «θα μας δώσει δάνειο η Ευρώπη;». Λες και χρειάζεστε ή θέλετε τέτοια δάνεια. Το τραπεζικό καρτέλ προσχεδίασε και σας έβαλε σ΄ αυτή τη θέση. Θα έπρεπε να παράγετε δικά σας οπλικά συστήματα, για να έχουν οι Έλληνες δουλειά, αλλά μέσα στο εσωτερικό 100+ σχέδιο, που αναγκάζει το ΔΝΤ να υπογράψουν οι χώρες, πρέπει να δαπανούν τα λεφτά από τους φόρους σε προϊόντα και υπηρεσίες από το κέντρο της αυτοκρατορίας. Αυτός είναι ένας τριπολικός κόσμος μέσα στην αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης.
Η Αμερική, η Αγγλία και η Γερμανία συνεργάζονται. Δεν μιλάμε για τους λαούς των χωρών αυτών, αλλά για τα στελέχη της ελίτ, που μπήκαν στις πλούσιες χώρες, τις «πήραν» και χρησιμοποίησαν εμάς σαν εργαλείο παγκόσμιας κυριαρχίας σε στρατιωτικό επίπεδο, αλλά κυρίως, όπως είπα, σε επίπεδο οικονομικής κυριαρχίας των κρατών.
Φαίνεται πως ο ελληνικός λαός καταλαβαίνει τι γίνεται και λέει όχι. Το είδα με την αστυνομία σας, το στρατό σας, τους πυροσβέστες και τον κόσμο που διαδηλώνει. Αν συνεχίσετε να πιέζετε τους τραπεζίτες, θα μετακινηθούν σε άλλη χώρα για να τη ληστέψουν.
Helen Skopis:
Ερευνήσατε τα αίτια πίσω από την παγκόσμια οικονομική κρίση. Τι άλλο προέκυψε από την έρευνά σας;
Alex Jones:
Ότι αυτό είναι μέρος ενός 30ετούς στρατηγικού σχεδίου από τις 20 (ή και λιγότερες) ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες. να μπουν και να αναλάβουν κάθε χώρα με βιομηχανία στον κόσμο, να ξεγελάσουν τον κόσμο για να δεχτεί το μεγάλο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, να τους βάλουν σε χρέη, να τους έχουν οικονομικούς αιχμαλώτους, όπως είπα νωρίτερα, αλλά σε γενικές γραμμές, ξέρουμε ότι αυτό το προμελετημένο σχέδιο δεν πάει τόσο καλά όσο ήλπιζε το κατεστημένο, γιατί το δίκτυο και οι επικοινωνίες δημιούργησε ένα παγκόσμιο μέτωπο λαϊκών αγώνων και μία ελεύθερη αγορά. Ο κόσμος αρχίζει να καταλαβαίνει αυτό το μεγάλο στρατηγικό σχέδιο για οικονομική κυριαρχία. Οπότε, καθώς θα αυξάνονται τα μέτρα και οι περικοπές και ο κόσμος θα πληρώνει μεγαλύτερους φόρους και θα έχει λιγότερες παροχές, όλο και περισσότερο καταλαβαίνουν οι λαοί πως οι εκλεγμένοι πολιτικοί τους, σχεδόν σε κάθε περίπτωση, είναι μαριονέτες. Ότι όλα τα μεγάλα πολιτικά κόμματα σε κάθε χώρα, χρηματοδοτούνται.
Στην Χιλή, ένας πρώην της Goldman Sachs, κάνει κουμάντο στην κυβέρνηση. Στην Ελλάδα, κάποιοι υπουργοί σας, είναι πρώην συνεργάτες της Goldman Sachs. Στην Ιρλανδία επίσης πρώην στελέχη της Goldman Sachs και στη Νέα Ζηλανδία. Στην Γερμανία; Goldman Sachs. Στις Η.Π.Α.; Goldman Sachs. Στελέχη της Goldman Sachs σε κάθε νευραλγική θέση στις Η.Π.Α. και την Αγγλία. Αυτοί είναι μόνο το management group, που το μεγάλο τραπεζικό κονσόρτσιο συμφώνησε να πιλοτάρουν αυτό το άνομο εγχείρημα.
Πρέπει να απαγγελθούν κατηγορίες για κακούργημα σε εθνικό επίπεδο γι΄ αυτούς τους αλήτες. Αν δεν τους κυνηγήσετε για την προμελετημένη δράση τους… Μεγάλες εφημερίδες στις Η.Π.Α. έβγαλαν το πώς οργάνωσαν οικονομική κατάρρευση εδώ. Έτσι έγιναν ζάμπλουτοι και εδραίωσαν τη δύναμή τους. Αν δεν τους καταδείξουμε σαν εγκληματίες και ουσιαστικά σαν οικονομικούς τρομοκράτες, τότε θα μας βάλουν στην επόμενη φάση της οικονομικής κατάρρευσης. Τα πράγματα είναι άσχημα, αλλά θα χειροτερέψουν αν δεν τους αναγνωρίσουμε ως εχθρούς της ελεύθερης ανθρωπότητας.
Δεν είναι καπιταλιστές της ελεύθερης αγοράς. Χρησιμοποιούν τον σοσιαλισμό για να υποτάξουν τον κόσμο. Ελέγχουν το δίπολο δεξιάς-αριστεράς. Πρέπει να κάνουμε μετατόπιση πόλων και να αφυπνιστούμε στα πραγματικά ζητήματα, που αντιμετωπίσαμε εδώ στις Η.Π.Α. το 1776. Είναι η ίδια οικονομική τυραννία, που κάθε πολιτισμός αντιμετώπισε για πάνω από 200 χρόνια. Πρέπει να αφυπνιστούμε στην ευρύτερη πολιτική πραγματικότητα και να πάψει να μας αποσπά η δεξιά και η αριστερά. Πρέπει να ενωθούμε για να διώξουμε αυτή την ολιγαρχία. »
Πηγή: http://www.nextdeal.gr
Κυριακή 25 Απριλίου 2010
Αν δε μπορείς να κερδίσεις το παιχνίδι, άλλαξε τους κανόνες
Στις 05 Ιανουαρίου του 1993 και ενώ οι περισσότεροι τραπεζίτες και υπουργοί επέστρεφαν από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους, το γαλλικό φράγκο δέχτηκε επίθεση από κερδοσκοπικά κεφάλαια. Συναγερμός σήμανε στη Γαλλία η οποία ζήτησε τη βοήθεια της Γερμανίας. Οι μνήμες από την πρόσφατη κατάρρευση της βρετανικής στερλίνας, υπό το βάρος της επίθεσης του Σόρος και η αναγκαστική έξοδος της από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικής Ισοτιμίας (ΕΜΣΙ), ήταν ακόμη πολύ νωπές και είχαν αναδείξει τα τρωτά σημεία του ΕΜΣΙ.
Όταν η Βρετανία δέχτηκε τη νομισματική επίθεση ο πρόεδρος της Bundesbank Helmut Schlesinger είχε υποστηρίξει ότι δεν επιτρεπόταν στη γερμανική τράπεζα να παρέμβει καθώς αυτό αντέβαινε στους νόμους της ελεύθερης αγοράς και στην πολιτική που η τράπεζα ακολουθούσε. Δεν ίσχυσε το ίδιο στην περίπτωση της Γαλλίας ωστόσο, με τη Γερμανία να υπόσχεται βοήθεια, επιβεβαιώνοντας ότι οι 'μηχανισμοί στήριξης' εξυπηρετούν συμφέροντα και όχι τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη της αγοράς.
Το λάθος της Γερμανίας, ωστόσο, να επιτρέψει την κατάρρευση της στερλίνας, είχε δημιουργήσει ένα ντόμινο κερδοσκοπικών επιθέσεων οι οποίες είχαν, ήδη, πετύχει την υποτίμηση πολλών άλλων νομισμάτων και επόμενοι στόχοι ήταν η Δανία, η Σουηδία, η Φινλανδία και η Γαλλία.
Οι νομισματικές επιθέσεις είχαν οδηγήσει σε υποτιμήσεις το ιταλικό και το ισπανικό νόμισμα, κάνοντας τις αντίστοιχες χώρες φθηνότερες και έτσι πιο ανταγωνιστικές έναντι της Γαλλίας, με συνέπεια το γαλλικό φράγκο να φαίνεται υπερτιμημένο, τουλάχιστον, κατά 8,00%. Το αποτέλεσμα ήταν τα κερδοσκοπικά κεφάλαια να ποντάρουν στο ότι η Γαλλία θα αναγκάζονταν, αργά ή γρήγορα, να σπάσει το δεσμό της με το μάρκο και να προβεί και αυτή σε υποτίμηση. Έτσι, συνέχιζαν να στοιχηματίζουν σφοδρά σε πτώση του φράγκου ενώ η Γαλλία προσπαθούσε να αντισταθεί χρησιμοποιώντας όλο και μεγαλύτερο ποσοστό των έκτακτων αποθεματικών της κεφαλαίων για να προστατεύσει το νόμισμα της, καθώς πιέζονταν να προβεί σε μία υποτίμηση του, χωρίς να συντρέχουν πραγματικοί οικονομικοί λόγοι για κάτι τέτοιο.
Αυτό ήταν ένα οικονομικό παράδοξο της νέας εποχής της χρηματιστηριακής οικονομίας που προκάλεσε σοκ στην Ευρώπη. Μέχρι τότε, πιστεύονταν ότι υπήρχαν κάποιες πραγματικές οικονομικές καταστάσεις οι οποίες και έκαναν το κεφάλαιο να πάρει τη μία ή την άλλη, λογική, πάντα, θέση. Έτσι, η τάση των αγορών (τάση του νομίσματος και των επιτοκίων της) αντανακλούσε την πραγματική οικονομική κατάσταση μίας χώρας. Τώρα, έντρομοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες διαπίστωναν ότι μία ‘παράλογη’ παρέμβαση από κερδοσκοπικά κεφάλαια, αντίθετη με τις πραγματικές οικονομικές συνθήκες μίας χώρας, μπορούσε, τελικά, να δράσει τροποποιητικά των οικονομικών συνθηκών, οδηγώντας, πράγματι σε χειροτέρευση της οικονομικής της κατάστασης και λειτουργώντας ως μία αυτεπαληθευόμενη προφητεία.
Μέσα από αυτό το σύστημα αναδύονταν μία νέα αλήθεια: μπορεί οι οικονομικές συνθήκες να επηρεάζουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές αλλά και οι χρηματοπιστωτικές αγορές μπορούν να επηρεάσουν τις οικονομικές συνθήκες. Αν κάποιος είχε τη δύναμη να επηρεάσει το ένα, μπορούσε να επηρεάσει και το άλλο. Έτσι, τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, παρεμβαίνοντας στη χρηματιστηριακή αγορά ασκούσαν, κατά ένα τρόπο, οικονομική πολιτική, κερδίζοντας δισεκατομμύρια από αυτήν τη διαδικασία εις βάρος των κρατών στα οποία επιτίθονταν.
Στο μεταξύ, όσο η Γαλλία βρισκόταν σε χρηματιστηριακή άμυνα, οι επιθέσεις σε άλλα νομίσματα συνεχίζονταν και ιδιαίτερα η Ιρλανδία δέχονταν μία αδυσώπητη χρηματιστηριακή επίθεση στο νόμισμα της, που κατέληξε με νίκη και τεράστια κέρδη για τους κερδοσκόπους και στην υποτίμηση του νομίσματος της. Η υποτίμηση του ιρλανδικού νομίσματος άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Συναλλαγματικής Ισοτιμίας.
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί άρχισαν να αλληλοκατηγορούνται για την αστάθεια του νομισματικού συστήματος. Οι Ιρλανδοί κατηγόρησαν του Γερμανούς ότι δεν τους στήριξαν όσο τους Γάλλους. Κατηγόρησαν και τους Βρετανούς, ότι εξέπληξαν τις αγορές με την αιφνιδιαστική μείωση των επιτοκίων τους αυξάνοντας τις πιέσεις στην ιρλανδική λίρα.
Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Theo Waigel αρνήθηκε τις κατηγορίες των Ιρλανδών λέγοντας ότι τα προβλήματα της ιρλανδικής λίρας δεν ήταν ευθύνη της Γερμανίας. Ο Ιρλανδός υπουργός απασχόλησης Ruairi Quinn, πέρασε σε νέες κατηγορίες εναντίον της Βρετανίας, υποστηρίζοντας ότι αυτή διακατέχονταν από μία ‘βασική αντιπάθεια απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση’. Ο Γάλλος υπουργός οικονομίας Michel Sapin κατηγόρησε τη Βρετανία ότι ασκεί την πολιτική ‘θα πορευτώ μόνη μου και ας προκαλέσω προβλήματα σε όλους τους άλλους’. Οι Βρετανοί πέρασαν στην αντεπίθεση υποστηρίζοντας ότι εφόσον είχαν βγει από το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα δεν ήταν δυνατό να κατηγορούνται ότι το επηρεάζουν. Η κατάσταση έγινε τόσο δυσάρεστη που έφτασε να απειλεί την οικονομική ένωση της Ευρώπης.
Ακολούθησε χρηματιστηριακή επίθεση εναντίον της δανικής κορώνας, η οποία ανάγκασε την Κεντρική Τράπεζα της Δανίας να αυξήσει τα επιτόκια. Αυτό ήταν άλλο ένα παράδειγμα επιρροής των κερδοσκοπικών παρεμβάσεων στις οικονομικές συνθήκες. Κάτι, όμως, που παρατηρούνταν για πρώτη φορά, ήταν μία, συνεχώς, αυξανόμενη εμπιστοσύνη στη δύναμη των κερδοσκοπικών κεφαλαίων και στην αδυναμία των ευρωπαϊκών κρατών να παρέμβουν, ουσιαστικά, στα νομίσματά τους. Οι traders αδιαφόρησαν για την αύξηση των επιτοκίων από την πλευρά της Δανίας, θεωρώντας ότι αυτού του είδους οι αμυντικές κινήσεις δε θα είχαν αποτέλεσμα μπροστά στη δύναμη της αρνητικής παρέμβασης των κεφαλαίων που πίεζαν τα νομίσματα χαμηλότερα.
Μία κατάρρευση της κορώνας θεωρήθηκε από πολλούς Ευρωπαίους οικονομολόγους ότι θα σήμαινε και το τέλος του Maastricht. Σε εκείνη, ακριβώς, τη χρονική στιγμή η Bundesbank εξέπληξε την αγορά προβαίνοντας σε μείωση των επιτοκίων από 9,50 σε 9,00%, με τον πρόεδρο της Bundesbank να εξηγεί ότι ο μοναδικός λόγος για τη μείωση των επιτοκίων ήταν η καταπολέμηση της νομισματικής κρίσης εξαιτίας των κερδοσκοπικών παρεμβάσεων.
Οι αναλυτές, από την άλλη μεριά, είχαν αρχίσει να μιλούν για παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο, μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και των διεθνών ‘πολέμαρχων’ κεφαλαίων. Έκαναν λόγο για ‘βομβιστές’ και ‘σοκαρισμένες και ταπεινωμένες κυβερνήσεις.' Το πιο εντυπωσιακό, όμως, ήταν πως η συντριπτική πλειοψηφία τους θεωρούσε ότι τα κερδοσκοπικά κεφάλαια θα υπερίσχυαν των κυβερνητικών. Αυτό δημιουργούσε ακόμη μεγαλύτερη αρνητική παρέμβαση στα νομίσματα, η οποία προέρχονταν από τους ίδιους του traders, δηλαδή την ‘αγορά’. Η παρέμβαση έλκυε παρέμβαση και παρατάσσονταν δίπλα στα κερδοσκοπικά κεφάλαια, πιστεύοντας ότι αυτή ήταν η πιο λογική κίνηση.
Ένα νέο παράδοξο αναδυόταν από τη χρηματιστηριακή πραγματικότητα: η ‘αγορά’ που πάντα αποφάσιζε με βάση τη λογική, έκλινε προς τη λογική επιλογή της εναρμόνισης των θέσεών της με αυτές των ισχυρότερων κεφαλαίων, που σε εκείνη τη φάση φαινόταν να είναι τα κερδοσκοπικά. Τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, όμως, είχαν θέσεις που δεν ήταν ‘λογικές’, τουλάχιστον με βάση τις επικρατούσες οικονομικές συνθήκες. Η σύμπραξη των δυνάμεων της αγοράς με αυτές των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, δημιουργούσε ένα ενιαίο μέτωπο το οποίο ασκούσε ακόμη περισσότερη πίεση προς την ‘παράλογη’ κατεύθυνση, αλλοιώνοντας, παράλληλα, ακόμη περισσότερο και τις πραγματικές οικονομικές συνθήκες.
Το νέο αυτό συμπέρασμα αυτό έσκασε σα βόμβα στην Ευρώπη η οποία συνειδητοποιούσε πως χρειαζόταν μία νέα οικονομικοπολιτική φιλοσοφία, η οποία να επέτρεπε την συνεργασία των κρατών εναντίον των κερδοσκόπων ανάλογα με τα συμφέροντα της ελεύθερης αγοράς. Με άλλα λόγια, η υπερβολική χρηματοπιστωτική ελευθερία μπορούσε να αποβεί καταστρεπτική για το ίδιο το σύστημα που την υπηρετούσε. Το αποτέλεσμά μίας τέτοιας ελευθερία, ήταν, μέχρι τότε, πέρα από την κατάρρευση της αγγλικής λίρας, την υποτίμηση του φράγκου, της λιρέτας, της ιρλανδικής λίρας και γενικότερα τις επιθέσεις στα περισσότερα ευρωπαϊκά νομίσματα και η απειλή εξουδετέρωσης του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος, το οποίο συντηρούσε τη σταθερότητα των συναλλαγματικών αγορών στην Ευρώπη από το 1979.
Η κρίση έλαβε διεθνείς διαστάσεις όταν ο Γερμανός Καγκελάριος Helmut Kohl, κατηγόρησε ‘ανώνυμες δυνάμεις που επιδιώκουν τον τορπιλισμό της προσπάθειας της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για ενιαίο νόμισμα συνδράμοντας στην κερδοσκοπία εναντίων μεμονωμένων νομισμάτων' και η Γαλλία υποστήριξε, ανοιχτά, πως οι ΗΠΑ, με τη βοήθεια της Βρετανίας, δημιουργούσαν αναταραχή στην αγορά νομισμάτων καθώς η Ουάσινγκτον φοβόταν ότι ένα ευρωπαϊκό νόμισμα θα μπορούσε να εκθρονίσει το δολάριο και να περιορίσει την οικονομική δύναμη της Αμερικής. Γάλλοι αξιωματούχοι υποστήριξαν, επίσης, πως η σκηνοθετημένη και παρατεταμένη αδυναμία του δολαρίου προκαλούσε άδικες πιέσεις στα ευρωπαϊκά νομίσματα.
Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι παραδέχονταν πως δε στήριζαν το δολάριο αλλά περιέγραψαν την τακτική τους ως αναγκαία για να ενισχυθούν οι εξαγωγές των ΗΠΑ και η ανάπτυξη και όχι ως κίνηση υπονόμευσης των ευρωπαϊκών νομισμάτων.
Ο Γάλλος Πρωθυπουργός Pierre Beregovoy επανήλθε με δηλώσεις του, κατηγορώντας την Ουάσινγκτον ότι προσπαθεί να υπονομεύσει τα ευρωπαϊκά νομίσματα ως τμήμα του σχεδίου των ΗΠΑ για παγκόσμια οικονομική ηγεμονία.
Τη σκυτάλη των κατηγοριών πήραν οι Βέλγοι, οι οποίοι μίλησαν για Αγγλοσαξονικό ‘σχέδιο’ εναντίον της Ευρώπης, το οποίο είχε στόχο την αποτροπή δημιουργίας ενιαίου νομίσματος. Οι υποψίες ενισχύθηκαν μετά από τη δημοσίευση δεδομένων που έδειχναν ότι οι θέσεις εναντίον του γαλλικού φράγκου στην αγορά συναλλάγματος είχαν αυξηθεί κατά 83% σε σχέση με το 92 και εναντίον του βελγικού φράγκου κατά 51%. Νέα δεδομένα έριξαν λάδι στη φωτιά, καθώς οι τράπεζες της Βρετανίας παρουσίασαν τη μεγαλύτερη ανάπτυξη σε εκείνο το διάστημα, κατά 61 δις δολάρια, κάτι που αποδόθηκε από κάποιους αναλυτές, στα κέρδη από την κερδοσκοπία εναντίον άλλων ευρωπαϊκών νομισμάτων.
Κάτω από την πίεση των εξελίξεων τα ευρωπαϊκά κράτη αναγκάστηκαν να προβούν στην υιοθέτηση νέων κανόνων λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος, επιτρέποντας μεγαλύτερες διακυμάνσεις των εθνικών νομισμάτων και ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο πίεσής τους εκτός του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Συναλλαγματικών Ισοτιμιών.
oι νέοι κανόνες θα επέτρεπαν την πτώση και άνοδο του φράγκου κατά 7,00%, χωρίς κανένα πρόβλημα, μέσα σε ένα όριο διακύμανσης 15%. Τα προηγούμενα προκαθορισμένα όρια ήταν της τάξης του 2,25%.
Μία σφοδρή επίθεση στο φράγκο δεν άργησε να συμβεί και στις 14 Αυγούστου έπεσε σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα έναντι του μάρκου. Η Τράπεζα της Γαλλίας είχε, ήδη, ξοδέψει όλα τα αποθέματα κεφαλαίου που είχε για παρεμβάσεις στη νομισματική αγορά και είχε δανειστεί επιπλέον 189 δις. φράνκα. Η πίεση συνεχίστηκε και στις 16 Οκτωβρίου το φράγκο πέρασε σε νέα, ιστορικά χαμηλή τιμή. Αυτή τη φορά, όμως, ούτε η Γαλλία αλλά ούτε και η Ευρώπη φάνηκαν να ανησυχούν όσο παλαιότερα. Τα μεγαλύτερα όρια διακύμανσης ήταν μία ασπίδα προστασίας από κερδοσκόπους, καθώς επέτρεπε μία αρκετά σημαντική πτώση του νομίσματος χωρίς την ανάγκη προστασίας του. Και αν δεν υπάρξει μεγάλη προστασία ενός νομίσματος, δεν υπάρχει και μεγάλο κέρδος για τους κερδοσκόπους. Έτσι το παιχνίδι χάνει το ενδιαφέρον του.
Η χρονιά έκλεισε με το σημαντικότερο γεγονός να παραμένει η αναμόρφωση του Νομισματικού Συστήματος. Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Συναλλαγματικών Ισοτιμιών είχε επιβιώσει της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία του και είχε προσαρμοστεί στις εξελίξεις, χρησιμοποιώντας κάθε λογής μέσα, ακολουθώντας τη συμβουλή ενός παλιού ρητού που λέει ‘αν δε μπορείς να κερδίσεις το παιχνίδι, άλλαξε τους κανόνες’.
Όλα αυτά μέχρι τα τέλη του 2009, όταν ξέσπασε ένας νέος χρηματιστηριακός πόλεμος που οδήγησε σε αυτό που ονομάστηκε ως 'ελληνική κρίση', μόνο μέχρι να γίνει κατανοητό πως στην πραγματικότητα πρόκειται για ευρωπαϊκή κρίση, Και ίσως η μόνη, πραγματική λύση για την οριστική έξοδο από την αυτή, είναι να αλλάξουν οι κανόνες για ακόμη μία φορά. Στο μεσοδιάστημα, η Ελλάδα και πιθανότητα και άλλες χώρες, θα πληρώσουν το τίμημα των διεθνών χρηματοπιστωτικών πολέμων.
Πάνος Παναγιώτου
Στις 05 Ιανουαρίου του 1993 και ενώ οι περισσότεροι τραπεζίτες και υπουργοί επέστρεφαν από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους, το γαλλικό φράγκο δέχτηκε επίθεση από κερδοσκοπικά κεφάλαια. Συναγερμός σήμανε στη Γαλλία η οποία ζήτησε τη βοήθεια της Γερμανίας. Οι μνήμες από την πρόσφατη κατάρρευση της βρετανικής στερλίνας, υπό το βάρος της επίθεσης του Σόρος και η αναγκαστική έξοδος της από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικής Ισοτιμίας (ΕΜΣΙ), ήταν ακόμη πολύ νωπές και είχαν αναδείξει τα τρωτά σημεία του ΕΜΣΙ.
Όταν η Βρετανία δέχτηκε τη νομισματική επίθεση ο πρόεδρος της Bundesbank Helmut Schlesinger είχε υποστηρίξει ότι δεν επιτρεπόταν στη γερμανική τράπεζα να παρέμβει καθώς αυτό αντέβαινε στους νόμους της ελεύθερης αγοράς και στην πολιτική που η τράπεζα ακολουθούσε. Δεν ίσχυσε το ίδιο στην περίπτωση της Γαλλίας ωστόσο, με τη Γερμανία να υπόσχεται βοήθεια, επιβεβαιώνοντας ότι οι 'μηχανισμοί στήριξης' εξυπηρετούν συμφέροντα και όχι τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη της αγοράς.
Το λάθος της Γερμανίας, ωστόσο, να επιτρέψει την κατάρρευση της στερλίνας, είχε δημιουργήσει ένα ντόμινο κερδοσκοπικών επιθέσεων οι οποίες είχαν, ήδη, πετύχει την υποτίμηση πολλών άλλων νομισμάτων και επόμενοι στόχοι ήταν η Δανία, η Σουηδία, η Φινλανδία και η Γαλλία.
Οι νομισματικές επιθέσεις είχαν οδηγήσει σε υποτιμήσεις το ιταλικό και το ισπανικό νόμισμα, κάνοντας τις αντίστοιχες χώρες φθηνότερες και έτσι πιο ανταγωνιστικές έναντι της Γαλλίας, με συνέπεια το γαλλικό φράγκο να φαίνεται υπερτιμημένο, τουλάχιστον, κατά 8,00%. Το αποτέλεσμα ήταν τα κερδοσκοπικά κεφάλαια να ποντάρουν στο ότι η Γαλλία θα αναγκάζονταν, αργά ή γρήγορα, να σπάσει το δεσμό της με το μάρκο και να προβεί και αυτή σε υποτίμηση. Έτσι, συνέχιζαν να στοιχηματίζουν σφοδρά σε πτώση του φράγκου ενώ η Γαλλία προσπαθούσε να αντισταθεί χρησιμοποιώντας όλο και μεγαλύτερο ποσοστό των έκτακτων αποθεματικών της κεφαλαίων για να προστατεύσει το νόμισμα της, καθώς πιέζονταν να προβεί σε μία υποτίμηση του, χωρίς να συντρέχουν πραγματικοί οικονομικοί λόγοι για κάτι τέτοιο.
Αυτό ήταν ένα οικονομικό παράδοξο της νέας εποχής της χρηματιστηριακής οικονομίας που προκάλεσε σοκ στην Ευρώπη. Μέχρι τότε, πιστεύονταν ότι υπήρχαν κάποιες πραγματικές οικονομικές καταστάσεις οι οποίες και έκαναν το κεφάλαιο να πάρει τη μία ή την άλλη, λογική, πάντα, θέση. Έτσι, η τάση των αγορών (τάση του νομίσματος και των επιτοκίων της) αντανακλούσε την πραγματική οικονομική κατάσταση μίας χώρας. Τώρα, έντρομοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες διαπίστωναν ότι μία ‘παράλογη’ παρέμβαση από κερδοσκοπικά κεφάλαια, αντίθετη με τις πραγματικές οικονομικές συνθήκες μίας χώρας, μπορούσε, τελικά, να δράσει τροποποιητικά των οικονομικών συνθηκών, οδηγώντας, πράγματι σε χειροτέρευση της οικονομικής της κατάστασης και λειτουργώντας ως μία αυτεπαληθευόμενη προφητεία.
Μέσα από αυτό το σύστημα αναδύονταν μία νέα αλήθεια: μπορεί οι οικονομικές συνθήκες να επηρεάζουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές αλλά και οι χρηματοπιστωτικές αγορές μπορούν να επηρεάσουν τις οικονομικές συνθήκες. Αν κάποιος είχε τη δύναμη να επηρεάσει το ένα, μπορούσε να επηρεάσει και το άλλο. Έτσι, τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, παρεμβαίνοντας στη χρηματιστηριακή αγορά ασκούσαν, κατά ένα τρόπο, οικονομική πολιτική, κερδίζοντας δισεκατομμύρια από αυτήν τη διαδικασία εις βάρος των κρατών στα οποία επιτίθονταν.
Στο μεταξύ, όσο η Γαλλία βρισκόταν σε χρηματιστηριακή άμυνα, οι επιθέσεις σε άλλα νομίσματα συνεχίζονταν και ιδιαίτερα η Ιρλανδία δέχονταν μία αδυσώπητη χρηματιστηριακή επίθεση στο νόμισμα της, που κατέληξε με νίκη και τεράστια κέρδη για τους κερδοσκόπους και στην υποτίμηση του νομίσματος της. Η υποτίμηση του ιρλανδικού νομίσματος άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Συναλλαγματικής Ισοτιμίας.
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί άρχισαν να αλληλοκατηγορούνται για την αστάθεια του νομισματικού συστήματος. Οι Ιρλανδοί κατηγόρησαν του Γερμανούς ότι δεν τους στήριξαν όσο τους Γάλλους. Κατηγόρησαν και τους Βρετανούς, ότι εξέπληξαν τις αγορές με την αιφνιδιαστική μείωση των επιτοκίων τους αυξάνοντας τις πιέσεις στην ιρλανδική λίρα.
Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Theo Waigel αρνήθηκε τις κατηγορίες των Ιρλανδών λέγοντας ότι τα προβλήματα της ιρλανδικής λίρας δεν ήταν ευθύνη της Γερμανίας. Ο Ιρλανδός υπουργός απασχόλησης Ruairi Quinn, πέρασε σε νέες κατηγορίες εναντίον της Βρετανίας, υποστηρίζοντας ότι αυτή διακατέχονταν από μία ‘βασική αντιπάθεια απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση’. Ο Γάλλος υπουργός οικονομίας Michel Sapin κατηγόρησε τη Βρετανία ότι ασκεί την πολιτική ‘θα πορευτώ μόνη μου και ας προκαλέσω προβλήματα σε όλους τους άλλους’. Οι Βρετανοί πέρασαν στην αντεπίθεση υποστηρίζοντας ότι εφόσον είχαν βγει από το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα δεν ήταν δυνατό να κατηγορούνται ότι το επηρεάζουν. Η κατάσταση έγινε τόσο δυσάρεστη που έφτασε να απειλεί την οικονομική ένωση της Ευρώπης.
Ακολούθησε χρηματιστηριακή επίθεση εναντίον της δανικής κορώνας, η οποία ανάγκασε την Κεντρική Τράπεζα της Δανίας να αυξήσει τα επιτόκια. Αυτό ήταν άλλο ένα παράδειγμα επιρροής των κερδοσκοπικών παρεμβάσεων στις οικονομικές συνθήκες. Κάτι, όμως, που παρατηρούνταν για πρώτη φορά, ήταν μία, συνεχώς, αυξανόμενη εμπιστοσύνη στη δύναμη των κερδοσκοπικών κεφαλαίων και στην αδυναμία των ευρωπαϊκών κρατών να παρέμβουν, ουσιαστικά, στα νομίσματά τους. Οι traders αδιαφόρησαν για την αύξηση των επιτοκίων από την πλευρά της Δανίας, θεωρώντας ότι αυτού του είδους οι αμυντικές κινήσεις δε θα είχαν αποτέλεσμα μπροστά στη δύναμη της αρνητικής παρέμβασης των κεφαλαίων που πίεζαν τα νομίσματα χαμηλότερα.
Μία κατάρρευση της κορώνας θεωρήθηκε από πολλούς Ευρωπαίους οικονομολόγους ότι θα σήμαινε και το τέλος του Maastricht. Σε εκείνη, ακριβώς, τη χρονική στιγμή η Bundesbank εξέπληξε την αγορά προβαίνοντας σε μείωση των επιτοκίων από 9,50 σε 9,00%, με τον πρόεδρο της Bundesbank να εξηγεί ότι ο μοναδικός λόγος για τη μείωση των επιτοκίων ήταν η καταπολέμηση της νομισματικής κρίσης εξαιτίας των κερδοσκοπικών παρεμβάσεων.
Οι αναλυτές, από την άλλη μεριά, είχαν αρχίσει να μιλούν για παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο, μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και των διεθνών ‘πολέμαρχων’ κεφαλαίων. Έκαναν λόγο για ‘βομβιστές’ και ‘σοκαρισμένες και ταπεινωμένες κυβερνήσεις.' Το πιο εντυπωσιακό, όμως, ήταν πως η συντριπτική πλειοψηφία τους θεωρούσε ότι τα κερδοσκοπικά κεφάλαια θα υπερίσχυαν των κυβερνητικών. Αυτό δημιουργούσε ακόμη μεγαλύτερη αρνητική παρέμβαση στα νομίσματα, η οποία προέρχονταν από τους ίδιους του traders, δηλαδή την ‘αγορά’. Η παρέμβαση έλκυε παρέμβαση και παρατάσσονταν δίπλα στα κερδοσκοπικά κεφάλαια, πιστεύοντας ότι αυτή ήταν η πιο λογική κίνηση.
Ένα νέο παράδοξο αναδυόταν από τη χρηματιστηριακή πραγματικότητα: η ‘αγορά’ που πάντα αποφάσιζε με βάση τη λογική, έκλινε προς τη λογική επιλογή της εναρμόνισης των θέσεών της με αυτές των ισχυρότερων κεφαλαίων, που σε εκείνη τη φάση φαινόταν να είναι τα κερδοσκοπικά. Τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, όμως, είχαν θέσεις που δεν ήταν ‘λογικές’, τουλάχιστον με βάση τις επικρατούσες οικονομικές συνθήκες. Η σύμπραξη των δυνάμεων της αγοράς με αυτές των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, δημιουργούσε ένα ενιαίο μέτωπο το οποίο ασκούσε ακόμη περισσότερη πίεση προς την ‘παράλογη’ κατεύθυνση, αλλοιώνοντας, παράλληλα, ακόμη περισσότερο και τις πραγματικές οικονομικές συνθήκες.
Το νέο αυτό συμπέρασμα αυτό έσκασε σα βόμβα στην Ευρώπη η οποία συνειδητοποιούσε πως χρειαζόταν μία νέα οικονομικοπολιτική φιλοσοφία, η οποία να επέτρεπε την συνεργασία των κρατών εναντίον των κερδοσκόπων ανάλογα με τα συμφέροντα της ελεύθερης αγοράς. Με άλλα λόγια, η υπερβολική χρηματοπιστωτική ελευθερία μπορούσε να αποβεί καταστρεπτική για το ίδιο το σύστημα που την υπηρετούσε. Το αποτέλεσμά μίας τέτοιας ελευθερία, ήταν, μέχρι τότε, πέρα από την κατάρρευση της αγγλικής λίρας, την υποτίμηση του φράγκου, της λιρέτας, της ιρλανδικής λίρας και γενικότερα τις επιθέσεις στα περισσότερα ευρωπαϊκά νομίσματα και η απειλή εξουδετέρωσης του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος, το οποίο συντηρούσε τη σταθερότητα των συναλλαγματικών αγορών στην Ευρώπη από το 1979.
Η κρίση έλαβε διεθνείς διαστάσεις όταν ο Γερμανός Καγκελάριος Helmut Kohl, κατηγόρησε ‘ανώνυμες δυνάμεις που επιδιώκουν τον τορπιλισμό της προσπάθειας της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για ενιαίο νόμισμα συνδράμοντας στην κερδοσκοπία εναντίων μεμονωμένων νομισμάτων' και η Γαλλία υποστήριξε, ανοιχτά, πως οι ΗΠΑ, με τη βοήθεια της Βρετανίας, δημιουργούσαν αναταραχή στην αγορά νομισμάτων καθώς η Ουάσινγκτον φοβόταν ότι ένα ευρωπαϊκό νόμισμα θα μπορούσε να εκθρονίσει το δολάριο και να περιορίσει την οικονομική δύναμη της Αμερικής. Γάλλοι αξιωματούχοι υποστήριξαν, επίσης, πως η σκηνοθετημένη και παρατεταμένη αδυναμία του δολαρίου προκαλούσε άδικες πιέσεις στα ευρωπαϊκά νομίσματα.
Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι παραδέχονταν πως δε στήριζαν το δολάριο αλλά περιέγραψαν την τακτική τους ως αναγκαία για να ενισχυθούν οι εξαγωγές των ΗΠΑ και η ανάπτυξη και όχι ως κίνηση υπονόμευσης των ευρωπαϊκών νομισμάτων.
Ο Γάλλος Πρωθυπουργός Pierre Beregovoy επανήλθε με δηλώσεις του, κατηγορώντας την Ουάσινγκτον ότι προσπαθεί να υπονομεύσει τα ευρωπαϊκά νομίσματα ως τμήμα του σχεδίου των ΗΠΑ για παγκόσμια οικονομική ηγεμονία.
Τη σκυτάλη των κατηγοριών πήραν οι Βέλγοι, οι οποίοι μίλησαν για Αγγλοσαξονικό ‘σχέδιο’ εναντίον της Ευρώπης, το οποίο είχε στόχο την αποτροπή δημιουργίας ενιαίου νομίσματος. Οι υποψίες ενισχύθηκαν μετά από τη δημοσίευση δεδομένων που έδειχναν ότι οι θέσεις εναντίον του γαλλικού φράγκου στην αγορά συναλλάγματος είχαν αυξηθεί κατά 83% σε σχέση με το 92 και εναντίον του βελγικού φράγκου κατά 51%. Νέα δεδομένα έριξαν λάδι στη φωτιά, καθώς οι τράπεζες της Βρετανίας παρουσίασαν τη μεγαλύτερη ανάπτυξη σε εκείνο το διάστημα, κατά 61 δις δολάρια, κάτι που αποδόθηκε από κάποιους αναλυτές, στα κέρδη από την κερδοσκοπία εναντίον άλλων ευρωπαϊκών νομισμάτων.
Κάτω από την πίεση των εξελίξεων τα ευρωπαϊκά κράτη αναγκάστηκαν να προβούν στην υιοθέτηση νέων κανόνων λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος, επιτρέποντας μεγαλύτερες διακυμάνσεις των εθνικών νομισμάτων και ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο πίεσής τους εκτός του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Συναλλαγματικών Ισοτιμιών.
oι νέοι κανόνες θα επέτρεπαν την πτώση και άνοδο του φράγκου κατά 7,00%, χωρίς κανένα πρόβλημα, μέσα σε ένα όριο διακύμανσης 15%. Τα προηγούμενα προκαθορισμένα όρια ήταν της τάξης του 2,25%.
Μία σφοδρή επίθεση στο φράγκο δεν άργησε να συμβεί και στις 14 Αυγούστου έπεσε σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα έναντι του μάρκου. Η Τράπεζα της Γαλλίας είχε, ήδη, ξοδέψει όλα τα αποθέματα κεφαλαίου που είχε για παρεμβάσεις στη νομισματική αγορά και είχε δανειστεί επιπλέον 189 δις. φράνκα. Η πίεση συνεχίστηκε και στις 16 Οκτωβρίου το φράγκο πέρασε σε νέα, ιστορικά χαμηλή τιμή. Αυτή τη φορά, όμως, ούτε η Γαλλία αλλά ούτε και η Ευρώπη φάνηκαν να ανησυχούν όσο παλαιότερα. Τα μεγαλύτερα όρια διακύμανσης ήταν μία ασπίδα προστασίας από κερδοσκόπους, καθώς επέτρεπε μία αρκετά σημαντική πτώση του νομίσματος χωρίς την ανάγκη προστασίας του. Και αν δεν υπάρξει μεγάλη προστασία ενός νομίσματος, δεν υπάρχει και μεγάλο κέρδος για τους κερδοσκόπους. Έτσι το παιχνίδι χάνει το ενδιαφέρον του.
Η χρονιά έκλεισε με το σημαντικότερο γεγονός να παραμένει η αναμόρφωση του Νομισματικού Συστήματος. Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Συναλλαγματικών Ισοτιμιών είχε επιβιώσει της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία του και είχε προσαρμοστεί στις εξελίξεις, χρησιμοποιώντας κάθε λογής μέσα, ακολουθώντας τη συμβουλή ενός παλιού ρητού που λέει ‘αν δε μπορείς να κερδίσεις το παιχνίδι, άλλαξε τους κανόνες’.
Όλα αυτά μέχρι τα τέλη του 2009, όταν ξέσπασε ένας νέος χρηματιστηριακός πόλεμος που οδήγησε σε αυτό που ονομάστηκε ως 'ελληνική κρίση', μόνο μέχρι να γίνει κατανοητό πως στην πραγματικότητα πρόκειται για ευρωπαϊκή κρίση, Και ίσως η μόνη, πραγματική λύση για την οριστική έξοδο από την αυτή, είναι να αλλάξουν οι κανόνες για ακόμη μία φορά. Στο μεσοδιάστημα, η Ελλάδα και πιθανότητα και άλλες χώρες, θα πληρώσουν το τίμημα των διεθνών χρηματοπιστωτικών πολέμων.
Πάνος Παναγιώτου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
