Η θερμοκρασία κάνει την διαφορά?

Πάρε μια κατσαρόλα με βραστό νερό κι έναν βάτραχο. Ρίξε το βάτραχο μέσα στην κατσαρόλα. Τι νομίζεις ότι θα συμβεί; Το προφανές φυσικά: Ο βάτραχος θα πηδήξει έξω απ' την κατσαρόλα. Σε ποιον αρέσει να περιδιαβάζει σε μια κατσαρόλα με βραστό νερό; Τώρα... πάρε μια κατσαρόλα με κρύο νερό, βάλε μέσα το βάτραχο και τοποθέτησε τη χύτρα στην κουζίνα. Άναψε το μάτι. Αυτή τη φορά θα συμβεί κάτι διαφορετικό. Ο βάτραχος, λόγω της σταδιακής αύξησης της θερμοκρασίας δε θα πάρει χαμπάρι, ότι σιγά – σιγά γίνεται βραστός.

Τα πιο πάνω που διάβασες αποτελούν τη διαφορά ανάμεσα στη στάση πληρωμών, πτώχευση πιο απλά, και το μηχανισμό δανεισμού με συμμετοχή του ΔΝΤ.

Και το εξηγώ:

Aν μετά τα μέσα Μαΐου ένα ηλιόλουστο πρωινό οι τραπεζικοί λογαριασμοί των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων δεν πιστώνονταν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν ταμειακά διαθέσιμα, λαϊκότερα ‘δεν υπάρχει σάλιο’, αυτό θα αποτελούσε την απαρχή του ντόμινο των εξελίξεων. Η στάση πληρωμών σε ελάχιστες ημέρες θα περνούσε και στο υπόλοιπο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή των ιδιωτικό τομέα, οι τράπεζες θα πάγωναν προσωρινά τις αναλήψεις ή στην καλύτερη θα έθεταν πλαφόν στο όριό τους. Με τη γνωστή ψυχραιμία που χαρακτηρίζει την κλασσική οικογένεια που οι περισσότεροι από εμάς θυμούνται βιωματικά σύντομα θα πέφταμε σαν τις μέλισσες στα super markets αγοράζοντας από ληγμένα μέχρι και ζωοτροφές. Θα μπορούσα να περιγράφω για σελίδες τις σκηνές που φαντάζομαι. Μια μετέωρη κατάσταση ανάμεσα σε τραγωδία και τηλεοπτική φαρσοκωμωδία τύπου Μάρκου Σεφερλή. Νομίζω όμως πως αυτό δεν είναι δική μου δουλεία, γαργάλισα τη φαντασία σου αρκετά για να δώσεις εσύ τις διαστάσεις που πιστεύεις.

Σε μια τέτοια συγκυρία, λογικό κι επόμενο είναι να είχαμε καθημερινές πορείες που σιγά σιγά θα κατέληγαν σε μικροεπεισόδια, μετά συχνές συγκρούσεις με παρελκόμενα φαινόμενα ληστειών και πλιάτσικα και τέλος γενικευμένες ταραχές πέρα από κάθε έλεγχο. Όχι δεν τα παραλέω, αν σκεφτεί κανείς ότι οι δυνάμεις καταστολής θα έπρεπε να βγαίνουν έξω και να παίζουν ξύλο απλήρωτοι και αντιμέτωποι με μια ανομοιογενή μάζα που είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις.

Μπάχαλο, αυτή θα ήταν πολύ σύντομα έκφραση που θα χαρακτήριζε την κατάσταση. Φαντάσου τώρα να είσαι επενδυτικός οίκος, τράπεζα κλπ, να σου χρωστά αυτή η χώρα να μην σε πληρώνει και να φοβάσαι πως θα ρημάξει και τελείως. Ποιος να κυβερνήσει και ποιος να νομοθετήσει πλέον; Και τι να κάνεις; Να φέρεις τα στρατεύματα από το Ιράκ να τους ηρεμήσουν; Μάλλον δε λέει! Μετά το παίζεις φίλος και βάζεις και λίγο νερό στο κρασί σου έστω και προσωρινά, τα ξανασυζητάς το πράγμα για να ηρεμήσεις λίγο την κατάσταση. Σε κάθε περίπτωση κάτι χάνουν και αυτοί και το ευρώ ακόμα περισσότερα. Δεν είναι όμορφα πράγματα αυτά το παραδέχομαι και ιστορικά η χώρα μας έχει πολλά μπάχαλα να θυμάται με δραματικές απώλειες και σε ανθρώπινες ζωές, όμως όπως και στην περίπτωση του βατράχου, μόλις πέσεις στο βραστό νερό πηδάς για να γλυτώσεις γιατί το κάψιμο είναι έντονο και δεν το γουστάρεις.

Από την άλλη έχουμε το σιγοβράσιμο δεν περιλαμβάνει τόσο μεγάλες συγκινήσεις, είναι όμως ύπουλο, στο τέλος την πατάς και σε σερβίρουν για βατραχοπόδαρο! Αυτό είναι το σύστημα του μηχανισμού βοήθειας με την εποπτεία του ΔΝΤ. Κάθε τρεις και λίγο θα τσιμπάς και νέα μέτρα, τα μειωμένα θα ματαμειωθούν, οι φόροι θα τσιμπήσουν η βενζίνη, που αποτελεί και αγαπημένη πρακτική λόγω των άμεσων εσόδων, θα ανέβει κι άλλο, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα και οι εργασιακές σχέσεις θα αρχίζουν να τείνουν στο μοντέλο Λετονίας γιατί μόνο έτσι θα προσελκύσουμε την όποια βιομηχανική δραστηριότητα. Το συνταξιοδοτικό ήδη γνωρίζουμε ότι για τη δική μας γενιά αποτελεί κρύο ανέκδοτο. Η διαφθορά σε αυτό το περιβάλλον θα χτυπήσει κόκκινο και η ανεργία το ίδιο. Όμως όλα αυτά θα γίνουν ήπια με ρέγουλα και έτσι οι ασθενείς θα έχουν τον αναγκαίο χρόνο προσαρμογής που θα του κάνει λιγότερο αντιδραστικούς στη θεραπεία. Μα εδώ δε μιλάμε για θεραπεία μιλάμε για αυτοκτονία! Το γνωστό ανά τον κόσμο IMF (ΔΝΤ) δεν έχει ως στόχο καμία θεραπεία, μας δανείζει για να εισπράττουν οι δανειστές μας τις απαιτήσεις τους και ως αντάλλαγμα ως κράτος του παραχωρούμε το δικαίωμα να επιβάλει μέτρα και να επιλέγει τις, καταυτό, πιο αποτελεσματικές μεθόδους. Οι δίκαιη φορολογία είναι δουλειά των πολιτικών κυβερνήσεων, άσχετα με το αν τα καταφέρνουν ή όχι, το ΔΝΤ θέλει την επίτευξη του ποσού από φόρους, δεν μπορείς σαν κράτος να τσιμπήσεις το φοροφυγά γιατρό φέρτα μου από το μισθωτό και το συνταξιούχο σου λέει. Το ΔΝΤ δεν είναι κοινωφελές ίδρυμα και τα περί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, είναι όμορφες λέξεις για να περιγράψουν άσχημες καταστάσεις.

Εμείς είμαστε και ο βραστός βάτραχος προσεχώς, το νερό είναι ακόμα χλιαρό και διασκεδάζουμε κάνοντας μακροβούτια στην κατσαρόλα μετά θα χαλαρώσουμε όσο η θερμοκρασία θα ανεβαίνει και όταν πλέον συνειδητοποιήσουμε σαν κοινωνία πως για βράσιμο πάει η δουλειά δεν θα είμαστε σε θέση να κάνουμε το μεγάλο άλμα για να σωθούμε.

Το ερώτημα είναι: ‘Γιατί αλλιώς είναι βέβαιο πως θα γλιτώναμε;’

Η δική μου απάντηση είναι, πως και στην περίπτωση με το βρασμένο νερό πιθανώς να προλάβαιναν να κλείσουν το καπάκι, όμως αυτό είναι απλώς μια υπόθεση, τουλάχιστο εκεί υπήρχε και κάποια ελπίδα…