«Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες», έλεγαν οι πρόγονοί μας. Σήμερα θα μπορούσε κάλλιστα να μεταφρασθεί σε «Όταν ακούς Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, βάλτο στα πόδια». Πώς φθάσαμε όμως στη σημερινή τραγελαφική κατάσταση; Η χώρα μας να θεωρείται το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης και ταυτόχρονα το 1,5% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ (τόσο είναι το ποσοστό της Ελλάδας) να κλονίζει (!) τα θεμέλια της Ε.Ε.;

Η σημερινή κατάσταση, κατά τη γνώμη μου, έχει διπλή ανάγνωση, την Ευρωπαϊκή (διαβ. Γερμανική) και την Ελληνική.

Είναι προφανές εδώ και χρόνια, ότι σε επίπεδο Ε.Ε. η Γερμανία, που συνεισφέρει είναι αλήθεια το μεγαλύτερο μέρος στον προϋπολογισμό της Ε.Ε., κάποια στιγμή θα "έσφιγγε" τα λουριά στους "Εταίρους" της και θα επέβαλε τα δικά της μέτρα και σταθμά, αλλά και τις δικές της επιθυμίες. Είναι γελοίο, κάποιος να πιστεύει ότι ένας λαός θα άλλαζε κουλτούρα μέσα σε 50 χρόνια και θα ενδιαφερόταν για το καλό όλης της Ευρώπης. Η Ε.Ε. για την Γερμανία, είναι το όχημα για την πλήρη επικράτηση της στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και το εργαλείο για την επίτευξη του στόχου δεν είναι άλλο από την αρχή της δημοσιονομικής πειθαρχίας (sic).

Μια αρχή, την οποία οι Γερμανοί, λόγω κουλτούρας και επιπέδου, εύκολα εφαρμόζουν (εξάλλου ποιος τους ελέγχει), αλλά για τους λαούς του Ευρωπαϊκού Νότου και τις χώρες του τ. Ανατολικού Μπλοκ είναι δυσεφάρμοστη ή ανέφικτη. Η εν λόγω αρχή, η οποία τίθεται εν αμφιβόλω από πολλούς οικονομολόγους, αποτελεί αγχόνη για την ανάπτυξη και οδηγεί μαθηματικά σε βαθιά ύφεση και σε αυτό που ο ΓΑΠ αποκάλεσε "εκχώρηση Εθνικής κυριαρχίας", χωρίς επιστροφή, θα πρόσθετα εγώ. Αλλά γιατί να ενδιαφέρεται η Γερμανία για την ανάπτυξη της Ελλάδας και κάθε άλλης χώρας της Ε.Ε.; Γιατί να την απασχολεί η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων; Κάθε άλλο μάλιστα. Την ανάπτυξη που χάνει η Ελλάδα, την καρπούται η Γερμανία (βλ. αγορά εξοπλισμών κ.α.), την δε εκχώρηση κυριαρχίας και ό,τι αυτό συνεπάγεται (π.χ. διαπραγματευτική αδυναμία επί των εθνικών θεμάτων), θα φροντίσουν οι Γερμανοί να διευθετήσουν επ ωφέλεια τους με αντισταθμιστικά οφέλη από τρίτες χώρες (π.χ. Τουρκία, FYROM).

Μεσούσης λοιπόν της Παγκόσμιας Οικονομικής κρίσης (για τη οποία καλό θα ήταν κάποτε να συζητήσουμε), δόθηκε η ευκαιρία στη Γερμανία να επιβάλλει τους όρους της σε όλους τους "εταίρους" της, χρησιμοποιώντας σαν αιτιολογία τον "φετιχισμό του ελλείμματος". Αλλά για να γίνει αυτό, χρειαζόταν ένα μαύρο πρόβατο (ΕΛΛΑΔΑ) και αυτό βρέθηκε εύκολα λόγω ενός ανύπαρκτου πρωθυπουργού (Κ. Καραμανλής) και ενός ανίκανου υπουργού οικονομίας (Γ. Αλογοσκούφη), τον οποίο διαδέχθηκε ένας παντελώς άσχετος περί τα δημοσιονομικά (Γ. Παπαθανασίου). Τα μέτρα λοιπόν κατά της χώρας μας (σ.σ. ακόμη και σε αφαίρεση της ψήφου του Έλληνα υπουργού οικονομικών στο ECOFIN έφθασαν), δεν αφορούν μόνο στην Ελλάδα. Πρέπει όλοι οι "Εταίροι" να αντιληφθούν ότι η Γερμανία της MERKEL (και μη χειρότερα), δεν αστειεύεται και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία της. Ποιος θα τολμούσε άλλωστε; Πορτογαλία και Ισπανία ή Βέλγιο και Ιταλία; Για όλους αυτούς χτυπάνε τα καμπανάκια των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, αφού ξεπέρασαν τα ποσοστά που οι Γερμανοί (επειδή έτσι τους βόλευε), επέβαλαν στο σύμφωνο σταθερότητας.

Ακόμη και η Γαλλία και ο φιλόδοξος Πρόεδρος της, πάνε "πάσο" γιατί το 2010 το έλλειμμα της θα φθάσει 8,2%. Δεν μας φταίνε λοιπόν οι χρηματοοικονομικές αγορές και οι κερδοσκόποι. Αυτοί απλά "διαβάζουν" ή έχουν εσωτερική πληροφόρηση, για τα μελλούμενα και κάνουν τη δουλειά τους (δηλ. κερδοσκοπούν). Κακώς λοιπόν ο ΓΑΠ, αναφέρεται σε δολοπλοκία κερδοσκόπων. Έτσι, απλώς αποπροσανατολίζει το λαό και εκών - άκων δίνει άλλοθι στους "προστάτες" μας.

Η τραγικότερη σκηνή πάντως σε αυτό το θέατρο του παραλόγου (case study θα το έλεγαν οι Αγγλοσάξονες), που παίζεται σε βάρος της χώρας μας, ήταν η φιγούρα του μαινόμενου προέδρου των Πράσινων (ΚΟΝ ΜΠΕΤΙΤ) στο Ευρωκοινοβούλιο, όταν ξεσπάθωσε κατά της πολιτικής της Ε.Ε., όσον αφορά στην "αλληλεγγύη" προς την Ελλάδα και τα "έριξε χύμα και τσουβαλάτα" στον Αλμούνια (τι φάτσα κι αυτή), με τους Έλληνες Ευρωβουλευτές όχι μόνο να μην κάνουν παρέμβαση, αλλά ούτε καν να χειροκροτούν! Και μιλάμε για ΟΛΟΥΣ τους Ευρωβουλευτές όλων των Ελληνικών κομμάτων!
Δεν μπορώ βέβαια να πω τίποτα για τον κ. ΛΑΜΠΡΙΝΙΔΗ (για όσους δεν τον ξέρουν, είναι ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ στην Ευρωβουλή), ο οποίος κομψότατα ενδεδυμένος μετά την εν λόγω συνεδρίαση, συνεντευξιαζόμενος δήλωσε την ευαρέσκειά του και δεν παρέλειψε να προσθέσει (τρομάρα του) ότι θα ήθελε οι Πράσινοι να υποστηρίζουν και τα εθνικά μας θέματα (σ.σ. συνεχίστε κ. Λαμπρινίδη την έντονη δραστηριότητά σας στο Ευρωκοινοβούλιο και εμείς θα μεταφέρουμε στους Πράσινους το αίτημα σας). Και για να καταλήξω περί Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, αυτά τα περίφημα Ταμεία Συνοχής γιατί υπάρχουν;



Η Ελληνική ανάγνωση της σημερινής κρίσης, πρέπει να αρχίσει τουλάχιστον 6 χρόνια πίσω. Τότε ένας, πέρα από κάθε επιθυμία του άνθρωπος, ανέλαβε πρωθυπουργός, με ανίκανους συνεργάτες, όντας παντελώς άσχετος με την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας. Έτσι απλά, επειδή τον έλεγαν Κ. Καραμανλή. Κάποιοι νόμιζαν ότι επρόκειτο για μετεμψύχωση του "εθνάρχη", αλλά τους διέφυγε ότι ο Κώστας γεννήθηκε πολύ πριν πεθάνει ο Κων/νος.

Αυτός λοιπόν, ο μη "υπάρχων" πρωθυπουργός, εκχώρησε εν λευκώ την οικονομία της χώρας σε ένα καλό κιθαριστή, αλλά απίστευτα άσχετο (είναι και καθηγητής τρομάρα του), τον Γ. Αλογοσκούφη. Από την πρώτη μέρα έδειξε το επίπεδό του, διατάζοντας την περίφημη απογραφή. Πίστευε ο αφελής ότι η ευημερία των αριθμών στην περίοδό του, θα τον έφθανε μέχρι την πρωθυπουργική καρέκλα. Τελικά τον έστειλε πίσω στους άτυχους φοιτητές της ΑΣΟΕΕ. Όταν τα πράγματα έφθασαν στο απροχώρητο, απεχώρησε και τη θέση ανέλαβε ο Γ. Παπαθανασίου.

Γι αυτόν δεν υπάρχει κριτική, γιατί ούτε και ο ίδιος ήξερε τι έλεγε ή τι έκανε. Σ αυτόν δεν καταλογίζω ψέματα, γιατί δεν μπορούσε να κρίνει. Ό,τι του έλεγαν, έλεγε. Τις κριτικές όμως δεν πρέπει να αποφύγουν, ούτε οι πρώην Γ. Παπαντωνίου και Ν. Χριστοδουλάκης, ειδικά ο δεύτερος, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά και έπρεπε να πάρει μέτρα, ώστε η χώρα να μη βρεθεί στη δυσάρεστη σημερινή κατάσταση. Άσχημο είναι επίσης, ότι και σήμερα ακόμη δεν εκφράζει άποψη, δεν αιτιολογεί, δεν δίνει εξηγήσεις για το τι έγινε εκείνη την περίοδο και πως φθάσαμε στο σημερινό χάος (αυτά περί GOLDMAN SACHS και δανειακών τρικ, πως σας φάνηκαν;)